Η χώρα μας υιοθέτησε μέτρα προστασίας των θέσεων απασχόλησης, όπως σχεδόν όλα τα κράτη της Ε.Ε., όχι όμως της απόλυτης απαγόρευσης των απολύσεων, παρά μόνο στις κλειστές επιχειρήσεις ή στις πληττόμενες, όπως αντίθετα έπραξε η Ιταλία που γενίκευσε την απαγόρευση στο σύνολο των επιχειρήσεων, η οποία όμως στην επανέναρξη της οικονομίας της μετά το πρώτο κλείσιμο, συνάντησε χαμηλούς δείκτες ανάκαμψης της απασχόλησης, αντίθετα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Η υιοθέτηση επιδοματικής ενίσχυσης των εργαζομένων ξεπέρασε τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στην πρώτη φάση της πανδημίας, ενώ προσέγγισε αυτόν στη δεύτερη φάση.

Η τηλεργασία επεκτάθηκε από το 1,19% του ιδιωτικού τομέα πρίν την κρίση, στο 50% του προσωπικού των επιχειρήσεων που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν το μέτρο. Ωστόσο, στην εφαρμογή του μέτρου δεν έγινε καμία αναφορά στην ισχύ του ρυθμιστικού πλαισίου του 2010, του σχετικού νόμου, αλλά ρυθμίστηκε απλώς ως  διευθυντικό δικαίωμα, με τρόπο άμεσο, όπως και στο δημόσιο, που προηγουμένως δεν υπήρξε εφαρμογή της ποτέ.

Η προστασία των ευπαθών ομάδων συντελέστηκε στη δεύτερη φάση, μετά το Σεπτέμβριο, με ιδιαίτερη καθυστέρηση, αφού πρώτα είχε εξαντληθεί ο χρόνος των ημερών άδειας αναψυχής ή από εργοδότες χορηγούνταν εξαναγκαστική άδεια άνευ αποδοχών. Μάλιστα, δεν έχει μέχρι σήμερα ρυθμιστεί η επόμενη ημέρα της επανόδου των ευπαθών εργαζομένων στα αρχικά τους καθήκοντα από τα οποία έχουν απομακρυνθεί στο μεταξύ για λόγους προστασίας τους και έχουν αντικατασταθεί σε αυτά από άλλους συναδέλφους τους. Τα ζητήματα βλαπτικής μεταβολής που θα προκύψουν θα είναι αρκετά.

Δυστυχώς δεν υπήρξε η όποια ρύθμιση και παρέμβαση του Κράτους στις περίφημες γκρίζες ζώνες απασχόλησης, όπως είναι η εργασία, ακόμη και πολλαπλή εργαζομένων μέσα από πλατφόρμες, απασχολούμενων με μπλοκάκι σε συνθήκες όμως εξαρτημένης εργασίας, ακόμη και εργαζομένων που εργάζονται σε συνθήκες ανασφάλιστης εργασίας. Η όποια ρύθμιση αφορούσε τον εργαζόμενο του Π.Σ. «ΕΡΓΑΝΗ».

Η επόμενη μέρα στο εργατικό δίκαιο ξεκινά με κάποιες παραδοχές: χρειάζονται νέα εργαλεία ανάσχεσης έκτακτων καταστάσεων. Το μοναδικό εργαλείο που δούλεψε στη συγκυρία της πανδημίας υπήρξε η άδεια αναψυχής. Αυτή αποτέλεσε την εφεδρεία οργάνωσης της αντιμετώπισης της πανδημίας. Ειδικά τις πρώτες ημέρες.

Επιπλέον, το Κράτος έδωσε ένα μεγάλο στοίχημα: να παρεμβαίνει ενισχυτικά των εργαζομένων και των επιχειρήσεων σε ανάλογες καταστάσεις. Αυτό ίσως είναι παρακαταθήκη. Όμως η επόμενη μέρα πρέπει να βρεί την αγορά εργασίας και με ένα βελτιωμένο εισόδημα, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο. Η κινητικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την έκδοση μίας οδηγίας ελάχιστων εγγυήσεων σχετικά με τον κατώτατο μισθό αποτελεί ένα καλό εφαλτήριο.

Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!