«Εθνικόν το αληθές». Το διατύπωσε επιγραμματικά ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Δύο αιώνες μετά τον «Υμνο εις την Ελευθερία» και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», το νεοελληνικό κράτος αρέσκεται στον βερμπαλισμό και τις εθνικοπατριωτικές κορώνες, αντί να πολιτεύεται με οδηγό την αλήθεια (σκληρή ενίοτε) που οδηγεί δύσκολα ή και μη αρεστά, σε ωφέλιμες και εν τέλει ομαλές και ασφαλείς γεωπολιτικά ατραπούς για την Ελλάδα και το έθνος.
Ας δούμε αυτά τα γενικόλογα, στο παράδειγμα της Λιβύης που είναι φρέσκο:
Την κυβέρνηση της Τρίπολης την αναγνωρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση - συνεπώς και η Ελλάδα. Αυτό δεν το λέμε. Δεν λέμε ψέματα, αλλά λέμε τη μισή αλήθεια: ότι τελείωσε η θητεία της.
Η προσκόλληση στον ρωσόφιλο Χαφτάρ (και καταδικασμένο από Δικαστήριο της Βιρτζίνια, για εγκλήματα πολέμου), θεωρείται από τις αιτίες μιας έντονης ευρωπαϊκής δυσφορίας που εκφράστηκε και με αποκλεισμό της Ελλάδας από τη συνάντηση του Βερολίνου για το Λιβυκό. Η Αθήνα υπερακοντίζει πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες στην αντιρωσική στάση στον πόλεμο της Ουκρανίας, αλλά συμμαχεί με τον υποστηριζόμενο από τους Ρώσους Χαφτάρ, στη Λιβύη.
Με την υπογραφή του τουρκολιβυκού συμφώνου, η Αθήνα απέλασε τον Λίβυο επιτετραμμένο, με αποτέλεσμα οι σχέσεις των δύο χωρών, να επιδεινωθούν. Ποτέ δεν έβλαψε κανέναν να υπάρχουν ανοιχτοί δίαυλοι συνεννόησης, και με τον χειρότερο εχθρό. Σκεφτήκαμε μήπως να απελάσουμε τον Τούρκο Πρέσβη στην Αθήνα, επειδή ο Πρόεδρος και κορυφαίοι αξιωματούχοι της χώρας του, μέρα παρά μέρα μας τσαμπουνάνε οτι «θαρθούν νύχτα»;
Το τουρκολιβυκό σύμφωνο, παρότι προφανέστατα παράνομο, αφού περνάει “μέσα” από την Κρήτη, έχει γίνει δεκτό από τον ΟΗΕ, έχει κατατεθεί στο Αποθετήριο των Συμφωνιών και τώρα χρειάζεται να γίνουν πολλά για να ακυρωθεί. Μόνο με μια άλλη κυβέρνηση στη Λιβύη, για την οποία όμως δεν πιέζουν πλέον οι Δυτικοί, αφού έχουν εξασφαλίσει ήδη τη ροή της ενέργειας από τη Λιβύη προς τη Δύση. Μια άλλη λιβυκή κυβέρνηση που θα στείλει στο Ανώτατο Δικαστήριο της Λιβύης την απόφαση του Περιφερειακού Δικαστηρίου που κηρύσσει τη Συμφωνία, παράνομη.
Η Υπουργός Εξωτερικών της παρούσας μεταβατικής κυβέρνησης της Λιβύης, Μανγκούς, (που ήρθε από την Αμερική να αναλάβει αυτόν τον ρόλο) δεν υπέγραψε το περίφημο Τουρκολιβυκό Σύμφωνο. Το οποίο έχει την υπογραφή του υπουργού Πετρελαίων Μοχάμεντ Αούν (Mohamed Oun), όπως φαίνεται και στο επίσημο έγγραφο
Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν, μαγειρεύουν. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά κάλλιστες σχέσεις με τη Λιβύη. Όχι καλές, κάλλιστες. Πώς αφήσαμε να συμβεί αυτό; “Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι / μέσα από τα δάχτυλά μου / χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα. / Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα”. Εγραψε για άλλους λόγους στο «Μυθιστόρημα», ο Γιώργος Σεφέρης. Αλλά πάει «κουτί» και για την εξωτερική πολιτική μας απέναντι στη Λιβύη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πραγματοποίησε πριν 1,5 χρόνο επίσημη επίσκεψη στη Λιβύη. Πολύ σωστά. Το υπουργείο Εξωτερικών ανέλαβε να συνεχίσει αυτήν την προσπάθεια. Η πρώτη προγραμματισμένη επίσκεψη στη Λιβύη ακυρώθηκε. Η δεύτερη, χτες, κατέληξε σε επιδείνωση των σχέσεων, για την οποία επιχαίρει η Άγκυρα.
Το επεισόδιο με τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών, μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Με πιο λεπτομερή προετοιμασία. Δώσαμε από το τίποτε, άλλη μια χαρά στους Τούρκους. Δεν μπορεί να βάζουμε όλα μας τα λεφτά στη μία πλευρά της Λιβύης και να μην προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ρωγμές στην άλλη. Και η συνάντηση με τον Πρόεδρο Μενφί, εκεί αποσκοπούσε. Επειδή πρέπει να σκεφτόμαστε και το ενδεχόμενο, αυτή η πλευρά να επικρατήσει στις εκλογές οψέποτε γίνουν.
Αλλωστε μη φανταστούμε οτι θα γίνουν εκλογές, όπως στη Δύση. Όπου ο κάθε πολίτης εκφράζει πίσω από το παραβάν, τη βούλησή του ελεύθερα και ανόθευτα. Εκεί η ψήφος ορίζεται από τους αρχηγούς σε κάθε φάρα. Και οι αρχηγοί πάνε με όποιον δώσει μεγαλύτερο «μπαξίσι». Τόσο κυνικά και απλά.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
