Οι φωνές που ελπίζουν να εισακουστούν πέρα από τον Ατλαντικό, όπως του Sinan Ulgen προέδρου της δεξαμενής σκέψης EDAM στην Κωνσταντινούπολη, υποστηρίζουν πως το επαπειλούμενο διαζύγιο της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης και από την τουρκική ηγεσία και από τη Δύση, της ανόδου ισχύος της Τουρκίας την τελευταία δεκαετία.
Ο Τούρκος αρθρογράφος υποστηρίζει πως ο μόνος τρόπος για την κυβέρνηση Μπάιντεν για να επιτύχει μια σωστή επαναφορά των σχέσεων με την Τουρκία είναι μια μεγάλη συμφωνία με τον Ταγίπ Ερντογάν. Τα όσα προτείνει, όμως, σε άρθρο του στους Financial Times αντικατοπτρίζουν την πραγματική διαπραγματευτική τακτική της τουρκικής ηγεσίας που θέλει «και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο».
Πρωτίστως καλεί την Ουάσινγκτον να εξετάσει τα αμοιβαία συμφέροντα που έχουν ΗΠΑ και Τουρκία, όπως την ενίσχυση του ΝΑΤΟ, την σταθεροποίηση της Λιβύης, τον περιορισμό του Ρωσικού επεκτατισμού και στη συνέχεια προτρέπει και τις δύο πλευρές να κάμψουν την αδιαλλαξία τους και να συμβιβαστούν.
Στη συνέχεια ευθυγραμμίζεται με τα επιχειρήματα της Αγκυρας για έναν οδικό χάρτη που θα πρέπει, όπως λέει, να περιέχει:
- Την επανεκτίμηση της υποστήριξης των ΗΠΑ για τους Κούρδους. Οι Αμερικανοί ωστόσο, κινούνται ήδη στην αντίθετη κατεύθυνση με ενίσχυση των θέσεων τους στη Συρία.
- Τη συμφωνία σχετικά με τους όρους λειτουργίας του πυραυλικού συστήματος S-400 και την ταυτόχρονη άρση των κυρώσεων των ΗΠΑ. Οι αμερικανικές κυρώσεις όμως, είναι σαφείς ως προς τη μόνιμη απόσυρση του συστήματος, δίχως όρους λειτουργίας.
- Την επιστροφή της Τουρκίας στο πρόγραμμα αεροσκαφών F-35. Εξαιρετικά δύσκολο και μάλλον απίθανο υπό τις παρούσες συνθήκες.
- Η Τουρκία θέλει επίσης έναν ρόλο στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις με το Ιράν. Θα κάνουν οι Αμερικανοί μια τέτοια παραχώρηση;
- Επιθυμεί την ενεργή παρέμβαση και υποστήριξη των Αμερικανών για την βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ.
- Ο οδικός χάρτης για μια «μεγάλη» συμφωνία, που προτείνει ο Sinan Ulgen στο άρθρο του στους Financial Times, κλείνει με την παραχώρηση από την τουρκική ηγεσία να σταματήσει να τροφοδοτεί την αντι-αμερικανική προπαγάνδα στο εσωτερικό της χώρας.
Στην Τουρκία φαίνεται πως επενδύουν στις ανησυχίες της Ουάσιγκτον και σε γεγονότα που στοιχειώνουν την αμερικανική διπλωματία. Τη δεκαετία του ’50 ο πρόεδρος Τρούμαν δεχόταν την ανηλεή κριτική «Who Lost China?», ποιός ευθύνεται για την «απώλεια» της Κίνας και γιατί η Κίνα έγινε κομμουνιστική;
O τουρκικός, διπλωματικός «εκβιασμός» ξεκινά από την πεποίθηση πως κανείς στην Ουάσιγκτον δεν θα ήθελε να χρεωθεί την «απώλεια» της Τουρκίας. Σε κάθε ευκαιρία υπενθυμίζουν πως το ναυάγιο μιας «μεγάλης» συμφωνίας Μπάιντεν-Ερντογάν ενέχει τον κίνδυνο ενός μόνιμου ρήγματος στον δυτικό προσανατολισμό της Άγκυρας και μιας στρατηγικής ευθυγράμμισης με τη Μόσχα.
Στην Ουάσιγκτον πάντως, σταθμίζουν τα υπέρ και τα κατά, αλλά το κλίμα είναι τόσο βαρύ για τον Ερντογάν που ένας τέτοιος τουρκικός «εκβιασμός» ίσως γυρίσει μπούμερανγκ.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
