Μολονότι οι πολιτικές αμέσως μετά από την κρίση της πανδημίας θα έχουν αναγκαστικά ως άμεσο στόχο να ξεπεράσουμε την ύφεση που προκλήθηκε και τα χιλιάδες προβλήματα των ανθρώπων, δεν πρέπει να παραλείψουμε την προετοιμασία του μέλλοντος. «Ταύτα δε έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι», όπως λέει ο Ιησούς στους Φαρισαίους.
Πράγματι, με μεγάλη ικανοποίηση ακούω τον πρωθυπουργό να μιλάει για ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας με στόχο τις επόμενες 10ετίες και όχι μόνο για άμεσες λύσεις. Με αφορμή αυτές τις σκέψεις και το νέο έτος 2021, θα ήθελα να θέσω το ζήτημα του νερού. Υπό δύο διαστάσεις. Της αντιμετώπισης του κινδύνου από τις πλημμύρες και της αξιοποίησής του στην παραγωγή.
Οι εικόνες των πλημμυρισμένων πόλεων και χωριών, των γκρεμισμένων σπιτιών, των αυτοκινήτων που πλέουν σαν βάρκες των απελπισμένων ανθρώπων και δυστυχώς το άκουσμα για απώλειες ζωών, πράγματα σπάνια κατά το παρελθόν, δυστυχώς συνοδεύουν πια κάθε δυνατή βροχή. Εκτός από τις ανεπανόρθωτες απώλειες, ακολουθούν μεγάλες αποζημιώσεις οι οποίες τείνουν πια να πλήττουν σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό.
Το γεγονός δεν είναι τυχαίο, ούτε – δυστυχώς – προσωρινό. Οφείλεται στην κλιματική αλλαγή, εξ’ αιτίας της οποίας θα συγκεντρώνεται ο ετήσιος όγκος βροχής, σε δύο μικρές περιόδους. Αντί για πολλές βροχές όλο το χρόνο δηλαδή, έχουμε λίγες αλλά πολύ δυνατές, ιδιαίτερα στις μεταβατικές περιόδους στην αρχή του καλοκαιριού και στην αρχή του χειμώνα. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για το οποίο κάτι πρέπει να κάνουμε. Αν το παραλείψουμε θα ναρκοθετήσει την αποτελεσματικότητα όλων των άλλων πολιτικών, όσο πετυχημένες κι αν είναι αυτές.
Σπανίως μπορούμε να πετύχουμε δύο λύσεις με μια ενέργεια. Συμβαίνει όμως στην περίπτωσή μας και αυτή η ενέργεια λέγεται: «φράγματα και ταμιευτήρες νερού στα βουνά μας».
Αλλεπάλληλα μικρά φράγματα στους κύριους ποταμούς και χείμαρρους των βουνών από τους οποίους τα νερά των δυνατών βροχών κατεβαίνουν ορμητικά προς την πεδιάδα και δημιουργούν τις καταστροφικές τους πλημμύρες, όχι μόνο θα διακόψουν την ορμή, αλλά θα αποθηκεύσουν το νερό το οποίο στη συνέχεια θα μπορεί να ποτίζει τον κάμπο, στις περιόδους ξηρασίας που ακολουθούν. Θα μπορεί επίσης να συμβάλει στην ύδρευση πόλεων και οικισμών.
Διότι δυστυχώς, τις δυνατές βροχές ακολουθούν περίοδοι ξηρασίας. Είναι γνωστό δε ότι στη δυνατή βροχή, ανεξάρτητα από τη συχνότητα και τις ζημιές η γη δεν συγκρατεί το νερό ώστε να το οδηγήσει στους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντές της και αυτό οδηγείται, σπαταλιέται θα λέγαμε, στη θάλασσα. Με τα φράγματα θα έχουμε επίσης θετικό περιβαλλοντικό αποτέλεσμα λόγω της διαθεσιμότητας νερού στα βουνά. Θα πρασινίσει και θα ξαναζωντανέψει η φύση, τα φυτά, τα ζώα και ο ορεινός πληθυσμός μας, θα ξεδιψάσουν τα πουλιά και τα κοπάδια, χωρίς να χρειάζονται μεταφορά νερού σε διαδρομές πολλών χιλιομέτρων και κόστος καυσίμων. Και με τα ηλεκτροπαραγωγά φράγματα θα μπορούμε να έχουμε φθηνή και ήπια παραγωγή ενέργειας.
Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει τομέας δράσεων στη Χώρα μας (Γεωργία, Κτηνοτροφία, Περιβάλλον, Τουρισμός, Βιομηχανία, Ύδρευση, Προστασία της Υγείας, Ασφάλεια κ.α.) ο οποίος να μην επηρεάζεται από το νερό. Αν ο στόχος είναι η βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου στις επόμενες 10ετίες, μια Εθνική Στρατηγική για το Νερό, θα πρέπει να είναι κομμάτι μιας συνολικής Εθνικής Στρατηγικής Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.
Έτσι λοιπόν, στην αρχή του νέου έτους και μέσα από τις ελπίδες μας για την επιστροφή της ζωής μας, την επιστροφή των θετικών ρυθμών ανάπτυξης στην οικονομία, και στο πλαίσιο των χρηματοδοτήσεων και των δράσεων που θα υλοποιηθούν, θα ήθελα να προτείνω όλους τους φορείς, κυβερνητικούς, αυτοδιοικητικούς, πανεπιστημιακούς να μεριμνήσουν για τη διαχείριση των νερών.
Για να μην συνεχίσουμε να βλέπουμε εικόνες καταστροφής και για να μην πούμε στο μέλλον το νερό, νεράκι.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
