Παραδοσιακά, η πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, τελειώνει κάθε χρόνο με το «εμβατήριο του Ραντέτσκι», γραμμένο από τον πρεσβύτερο Γιόχαν Στράους και αφιερωμένο στον Αυστριακό στρατιωτικό διοικητή Γιόζεφ Ραντέτσκι φον Ράντετζ, για τις μεγάλες νίκες του επί του ιταλικού στρατού στη μάχη της Κουστόζα και της Νοβάρα τα έτη 1848-1849 κατά την διάρκεια του πρώτου πόλεμου της ιταλικής ανεξαρτησίας. Για τους Αυστριακούς, το «εμβατήριο του Ραντέτσκι» είναι κάτι σαν τον εθνικό τους ύμνο, ένα μουσικό κομμάτι που προσδιορίζει την αυστριακή ταυτότητα. Αντίστοιχα, για τους Ιταλούς, είναι τόσο απεχθές -για αυτό που θυμίζει- όσο πχ είναι για τους Τούρκους το ελληνικό δημοτικό τραγούδι που θυμίζει τον αγώνα του 1821.
Η Ευρώπη είναι σπαρμένη με «εμβατήρια του Ραντέτσκι», δηλαδή με αναμνήσεις που για άλλους λαούς της αποτελούν στιγμές μεγαλείου και δόξας και για άλλους στιγμές ταπείνωσης και συντριβής. Αυτές τις ατέλειωτες έχθρες μεταξύ λαών που μοιράζονται κοινές Αξίες επιχείρησε να συγκεράσει το τόλμημα της Ενωμένης Ευρώπης, που ξεκίνησε από την ΕΟΚ και την ΕΚΑΧ και συνεχίζει ως Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρώπη των Ευρωπαίων που, δήθεν, είναι «αδέλφια», έχουν κοινά συμφέροντα και σε πνεύμα αδελφοσύνης συζητούν το κοινό τους μέλλον είναι είτε μια εικόνα από το μακρινό μέλλον, είτε μια ουτοπία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ωστόσο, δεν καταργεί την ιδιοπροσωπεία κάθε λαού, κάθε κράτους-μέλους. Αντίθετα, τη σέβεται, γι' αυτό έχει θεσπιστεί η Αρχή της ομοφωνίας, ώστε να γίνεται σεβαστή η φωνή ακόμα και του πιο μικρού κράτους. Για να επιτευχθεί αυτό, δηλαδή να συγκεραστούν 27 απόψεις, όσα και τα κράτη- μέλη, απαιτούνται εξαντλητικές συζητήσεις, επινόηση ενδιάμεσων λύσεων, αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά πάνω από όλα, χρειάζεται πίστωση χρόνου για την εξεύρεση της χρυσής τομής.
Όσοι κατηγορούν την Ευρώπη για «καθυστερήσεις», «υπαναχωρήσεις» και «ατέλειωτες συζητήσεις» έχουν στο μυαλό τους μια άλλη Ευρώπη από αυτή που όντως υπάρχει. Η Ευρώπη των Ευρωπαίων που, δήθεν, είναι «αδέλφια», έχουν κοινά συμφέροντα και σε πνεύμα αδελφοσύνης συζητούν το κοινό τους μέλλον είναι είτε μια εικόνα από το μακρινό μέλλον, είτε μια ουτοπία. Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα και την Αυστρία: Στην αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, οι αυστριακές θέσεις ήταν σχεδόν ταυτόσημες με τις ελληνικές. Αντίθετα, στον τρόπο διαχείρισης του Ταμείου Ανάκαμψης, η Βιέννη ήταν πλήρως διαφοροποιημένη από την Αθήνα. Τα αναρίθμητα «εμβατήρια του Ραντέτσκι» μας θυμίζουν την πραγματικότητα. Μια Ευρώπη που παίρνει αμέσως αποφάσεις οι οποίες βρίσκουν σύμφωνους και τους 27 είναι τόσο πιθανή, όσο το να ζητήσουμε από έναν 70χρονο να καρφώσει τη μπάλα στο καλάθι του μπάσκετ.
Το ίδιο απατηλή, είναι η εντύπωση ότι οι ισχυροί της Ευρώπης (κυρίως η Γερμανία) έχει κάποιου είδους «συναισθηματική» προτίμηση στην Τουρκία και γι αυτό δεν θέλησαν να επιβάλουν κυρώσεις. Η αλήθεια απέχει πολύ από αυτό: Ο μόνος δεσμός Γερμανίας-Τουρκίας είναι οι ετήσιες εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των 2 χωρών, που ξεπερνούν τα 52 δις. ευρώ, δηλ. περίπου το 1/4/ του συνολικού ελληνικού ΑΕΠ. Περίπου 10.000 γερμανικές επιχειρήσεις ζουν από το διμερές εμπόριο με την Τουρκία. Ποια κυβέρνηση θα υπέγραφε κυρώσεις κατά της τουρκικής οικονομίας, που θα έθεταν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα 10.000 επιχειρήσεων;
Η Ευρώπη είναι μια γιγάντια προσπάθεια συγκερασμού διαφορετικών συμφερόντων και υπέρβασης της ιστορικότητας των αντιθέσεων μεταξύ των λαών της. Όποιος έχει άλλη εικόνα, απλώς δεν συνυπάρχει με την πραγματικότητα.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
