Υπάρχει ένας και μόνο παράγοντας ο οποίος με κάνει αισιόδοξο ότι το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας - Ελλάδα 2.0. θα υλοποιηθεί σωστά και αποτελεσματικά και δεν θα χαθούν πόροι για τη χώρα, και αυτός είναι το «μαχαίρι στον λαιμό» που θα υπάρχει σχετικά με την υλοποίησή του.
Όταν έχεις δουλέψει στο οικονομικό ρεπορτάζ για πολλά χρόνια, έχεις μια αίσθηση της ελληνικής πραγματικότητας, του δράματος θα μπορούσαμε να πούμε, την οποία δεν την έχει κανείς άλλος. Έχεις ακούσει, μελετήσει, γράψει για τις δηλώσεις πριν από κάθε πρόγραμμα και σχέδιο και έχεις καταγράψει την πορεία και τα αποτελέσματα. Φρίκη. Ειδικά όσον αφορά στις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, τα παλιά Κοινοτικά Πλαίσια και το τελευταίο ΕΣΠΑ. Αυτό σε κάνει να γίνεσαι πολύ απαισιόδοξος και χαμογελάς θλιμμένα και σκωπτικά σε κάθε νέα ανακοίνωση.
Τι είναι αυτό που με κάνει να μην αντιδρώ έτσι, που με κάνει κάπως αισιόδοξο ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά; Θα το ξαναγράψω: Το «μαχαίρι στον λαιμό». Ιδού:
Οι εκταμιεύσεις θα γίνονται όπως στα μνημόνια. Βήμα-βήμα, αφού έχεις ολοκληρώσει την προηγούμενη και έχεις δώσει λογαριασμό. Παίρνεις 3 δισ. € κάθε 6μηνο, μέχρι το 2026, εφόσον έχουν ολοκληρωθεί οι δράσεις του προηγούμενου. Μεταφορά στο μέλλον ή σε άλλες δράσεις όταν κάτι καθυστερεί ή αποτυγχάνει, τέλος. Επίσης (και αναγκαστικά), πλήρης διαφάνεια για την εκτέλεση του σχεδίου και συνεχής δημόσια λογοδοσία για την πορεία εξέλιξης κάθε επένδυσης και κάθε μεταρρύθμισης.
- «Χαίρεσαι επειδή το παραμικρό παραπάτημα θα σημαίνει απώλεια πόρων;», θα μπορούσε να με ρωτήσει κανείς. «Μα έτσι θα χάσουμε πολλά χρήματα».
Ναι, χαίρομαι, διότι τώρα και μόνον έτσι δεν θα χάσουμε τίποτα. Ούτε ευρώ ούτε χρόνο, είναι η απάντησή μου. Με τη χαλαρότητα θα χάναμε.
Μολονότι υπάρχουν πολύ θετικά στοιχεία στην περιγραφή του προγράμματος, όπως οι πυλώνες του (ψηφιακή μετάβαση του κράτους και της οικονομίας, αύξηση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής, πράσινη οικονομία, αύξηση της παραγωγικής δραστηριότητας), μολονότι έχει τεθεί ως στόχος (στα λόγια) να αλλάζει εντελώς το (σαθρό) υπόδειγμα της ελληνικής οικονομίας, να έρθει σε ρήξη με κατεστημένες αντιλήψεις και να εξαλείψει παγιωμένες παθογένειες, πιστεύω ότι το αυστηρό πλαίσιο υλοποίησης και μόνον είναι που θα μας κάνει να αξιοποιήσουμε αυτή την εξαιρετική χρηματοδότηση.
Έγραψα στην αρχή ότι μόνο το «μαχαίρι στον λαιμό» στην υλοποίηση με κάνει πιο αισιόδοξο. Εντάξει, υπερέβαλα λίγο για το «εντυπωσιακόν» της εισαγωγής. Υπάρχουν και μερικά άλλα πράγματα, που τα εισπράττω πολύ θετικά.
Είναι οι επενδύσεις. Ένα ευρύ ΠΔΕ και με προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων, ιδιαίτερα ξένων, αν το καταφέρουμε. Είναι η μηδενική συμμετοχή του κράτους και η απουσία κρατικών εγγυήσεων, είναι το μισό του ρίσκου που θα περνάει στους ιδιώτες (μην ξεχνάμε τις επενδύσεις-φαντάσματα από τις προηγούμενες χρηματοδοτήσεις που ρημάζουν, ενώ οι τότε δικαιούχοι ευημερούν), είναι η βάση στις προτεραιότητες του σχεδίου Πισσαρίδη, αλλά κυρίως είναι τα «επιλέξιμα έργα μόνο στο πλαίσιο στρατηγικών πυλώνων». Δεν θα μπορεί δηλαδή κανείς να παράξει χρηματοδοτούμενος ό,τι του αρέσει ή τον βολεύει, αλλά ό,τι έχει εκτιμηθεί πως είναι κατάλληλο για την Ελλάδα.
Αν μάλιστα μπορούσε να μπει και κριτήριο εξωστρέφειας και εξαγωγών στις χρηματοδοτήσεις, με σαφή τρόπο διότι εμμέσως υπάρχει, θα ήταν τόσο το καλύτερο.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
