«Η σχέση της ΔΕΗ με τον πολιτισμό δεν είναι κάτι καινούργιο. Πρόκειται για έναν δεσμό που υπάρχει από την πρώτη μέρα λειτουργίας της εταιρείας. Η ΔΕΗ σήμερα είναι πλέον 75 ετών», ανέφερε η Σοφία Δήμτσα Διευθύντρια Εταιρικών Σχέσεων και Επικοινωνίας του Ομίλου στη συμμετοχή της στο 10ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών.
Η κ. Δήμτσα αναφέρθηκε σε δράσεις τις οποίες έχει «τρέξει» η ΔΕΗ σε σχέση με τον Πολιτισμό όπως π.χ. με την Εθνική Λυρική Σκηνή και το Εθνικό Θέατρο αλλά και τον διαγωνισμό με τίτλο «Η ΔΕΗ συναντά την Τέχνη», που ανοίγει όλο το αρχείο της ΔΕΗ και την ιστορία του Ομίλου σε κάθε ενδιαφερόμενο δημιουργό, ανεξαρτήτως μέσου έκφρασης.
«Η συμβολή μας στον πολιτισμό, για εμένα, αφορά πρωτίστως την κοινωνία στο σύνολό της. Μπορεί κάποιοι να τη δουν ως στρατηγική που στοχεύει σε μελλοντικούς πελάτες της ΔΕΗ — και ναι, προφανώς το κοινό αυτό υπάρχει — αλλά για εμάς το θέμα δεν είναι εμπορικό. Είναι βαθιά κοινωνικό και πολιτιστικό», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τέλος, όπως γνωστοποίησε, η ΔΕΗ, φέτος που κλείνει τα 75 της χρόνια θα ενεργοποιήσει ξανά τον διαγωνισμό «Η ΔΕΗ συναντά την Τέχνη» και πως τους επόμενους μήνες θα βγει η ανοικτή πρόσκληση προς τους καλλιτέχνες έτσι ώστε να κλεισει η χρονιά για τον όμιλο με έναν ουσιαστικό και συμβολικό τρόπο.
Ολόκληρη η συνέντευξη:
Όταν πρωτοπήγα στη ΔΕΗ, το 2010, το πρώτο πράγμα που έψαξα ήταν το ιστορικό της αρχείο — το οποίο, κατά σύμπτωση, ανήκε στη Διεύθυνση Επικοινωνίας.
Εκεί ανακάλυψα υλικό και πληροφορίες που ακόμη και σήμερα παραμένουν άγνωστα στο ευρύ κοινό. Προσπαθούμε σταδιακά να τα αναδείξουμε, όμως από την πρώτη στιγμή ήταν εμφανές ότι η ΔΕΗ είχε μια συνεχή, ενεργή παρουσία στον πολιτισμό. Από τις πρώτες κιόλας διαφημιστικές της καμπάνιες, τις οποίες αναλάμβαναν κορυφαίοι καλλιτέχνες της εποχής, μέχρι τα περίπτερα της ΔΕΗ στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, που φιλοτεχνούνταν από ονόματα όπως ο Σπύρος Βασιλείου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο τηλεοπτικό στούντιο στη χώρα λειτούργησε στο περίπτερο της ΔΕΗ στη ΔΕΘ. Και δεν ήταν μόνο αυτά. Η εταιρεία ανέκαθεν προσέφερε πλούσιες πολιτιστικές και κοινωνικές δράσεις προς τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Όλα αυτά, λοιπόν, αναζητούσα έναν τρόπο να τα αναδείξουμε ξανά στο σήμερα.
Η ευκαιρία ήρθε το 2020, εν μέσω της πανδημίας. Εκείνη την περίοδο προχωρήσαμε στο rebranding της εταιρείας, και έπρεπε να "κατεβάσουμε" και να αποθηκεύσουμε όλα τα παλιά δημιουργικά υλικά — λογότυπα, αφίσες, οπτικό υλικό. Αντί, όμως, να τα αρχειοθετήσουμε απλώς, πήραμε μια απόφαση: να τα δώσουμε σε καλλιτέχνες.
Την εποχή εκείνη, οι άνθρωποι της τέχνης ήταν κυριολεκτικά εγκλωβισμένοι — όχι τόσο οικονομικά, όσο στο επίπεδο της έκφρασης. Δεν υπήρχε τρόπος να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Έτσι, θελήσαμε να τους προσφέρουμε ένα «σημείο έκφρασης» και όχι απλώς μία ευκαιρία χρηματοδότησης ή προβολής.
Ξεκινήσαμε έναν διαγωνισμό με τίτλο «Η ΔΕΗ συναντά την Τέχνη», ανοίγοντας όλο μας το αρχείο και την ιστορία σε κάθε ενδιαφερόμενο δημιουργό, ανεξαρτήτως μέσου έκφρασης. Οι προτάσεις υποβλήθηκαν σε επιτροπή υψηλού κύρους, με μέλη από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών.
Όσοι καλλιτέχνες επελέγησαν, είχαν στη συνέχεια την ευκαιρία να εκθέσουν τα έργα τους σε έναν χώρο πολύ σημαντικό για εμάς: στο πρώτο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στην Αττική, τον παλιό ατμοηλεκτρικό σταθμό στο Φάληρο. Εκεί, ήρθαν σε επαφή με το κοινό, με εκπροσώπους εταιρειών και θεσμών, και κάποια από τα έργα βραβεύτηκαν — αν και, ειλικρινά, πιστεύω ότι για όσους συμμετείχαν, το χρηματικό έπαθλο ήταν το τελευταίο που τους ενδιέφερε.
Η πρώτη αυτή διοργάνωση είχε μεγάλη απήχηση, γιατί —όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί— η τέχνη είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Κι αυτό είναι κάτι που η ΔΕΗ αναγνωρίζει βαθιά.
Πώς μετριέται ο αντίκτυπος στον Πολιτισμό
Όταν μιλάμε για τον σχεδιασμό δράσεων, είναι βέβαιο πως πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον. Ο σχεδιασμός απαιτεί ξεκάθαρους στόχους και δείκτες μέτρησης. Δεν υπάρχει ένας ενιαίος κανόνας που να ισχύει για όλους· κάθε οργανισμός, κάθε πρωτοβουλία, έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και απαιτεί προσαρμοσμένη αξιολόγηση.
Ο αντίκτυπος, ειδικά όταν προκύπτει από πολιτιστικές δράσεις, είναι κάτι που αξίζει να αναγνωρίζεται και να επικοινωνείται. Είναι σημαντικό να παρουσιάζεται με τρόπο εμπνευστικό, ώστε να λειτουργεί ως παράδειγμα όχι μόνο για άλλες εταιρείες και τμήματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, αλλά και για ευρύτερους οργανισμούς. Γι’ αυτό, η μέτρηση του αντικτύπου είναι κρίσιμη.
Μέχρι στιγμής, εμείς χρησιμοποιούμε τους συνηθισμένους τρόπους μέτρησης. Δεν υπάρχει ακόμη κάποιο εξειδικευμένο εργαλείο που να αποτυπώνει με ακρίβεια τον αντίκτυπο στον πολιτισμό. Θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει πεδίο μελλοντικής μελέτης για τις εταιρείες ερευνών. Εμείς βασιζόμαστε κυρίως σε εργαλεία όπως τα brand tracking, καθώς και σε έρευνες ικανοποίησης εργαζομένων — και εκεί βλέπουμε σημαντική βελτίωση.
Ίσως αυτή η πρόοδος να σχετίζεται με τις πολιτιστικές μας πρωτοβουλίες, ίσως και με το σύνολο των δράσεων που υλοποιούμε σε επιχειρησιακό επίπεδο. Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε παρατηρήσει ενίσχυση του αισθήματος υπερηφάνειας στους εργαζομένους μας, κάτι που για εμάς είναι εξαιρετικά σημαντικό. Και η αλήθεια είναι πως, πέρα από τους δείκτες, βλέπουμε την αλλαγή στην ίδια την καθημερινότητα.
Τη βλέπουμε στη συμμετοχή των ανθρώπων μας, στο πώς αγκαλιάζουν τις δράσεις μας, στο ενδιαφέρον που δείχνουν: ρωτούν, συμμετέχουν, μιλούν για τις εμπειρίες τους. Υπάρχει ενθουσιασμός και ανταπόκριση. Μου λένε “πήγα σε αυτή την παράσταση, ήταν εξαιρετική, ευχαριστούμε πολύ”. Αυτό, σε έναν οργανισμό όπως η ΔΕΗ, με σχεδόν 20.000 εργαζομένους στον όμιλο, είναι κάτι πολύ ουσιαστικό.
Οι συνεργασίες με την ΕΛΣ και το Εθνικό Θέατρο
Παράλληλα, θεωρώ πολύ σημαντικό το στοίχημα της ανάδειξης παλιών βιομηχανικών χώρων, τους οποίους αποδίδουμε στην κοινωνία με έναν νέο ρόλο — όχι μόνο ιστορικό, αλλά και πολιτιστικό. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συνεργασία μας με την Εθνική Λυρική Σκηνή, και θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω τον Γιώργο Κουμεντάκη για τον τρόπο που υλοποιεί αυτό το έργο με κοινωνική ευαισθησία και αισθητική ποιότητα.
Μαζί δημιουργήσαμε το φεστιβάλ “Κύματα Φωτός”, όπου η Λυρική Σκηνή αναθέτει σε καλλιτέχνες να επισκεφθούν παλιά εργοστάσια και ενεργειακούς χώρους της ΔΕΗ. Οι δημιουργοί ερευνούν την ιστορία των τόπων, συνομιλούν με παλιούς εργαζομένους και κατοίκους της περιοχής, και στη συνέχεια μετασχηματίζουν αυτές τις αφηγήσεις σε μουσικά και καλλιτεχνικά έργα. Είναι ένας τρόπος να συνδεθεί το βιομηχανικό παρελθόν με το πολιτιστικό παρόν — και να παραχθεί κάτι ουσιαστικό, ανθρώπινο και ζωντανό.
Η συμβολή μας στον πολιτισμό, για εμένα, αφορά πρωτίστως την κοινωνία στο σύνολό της. Μπορεί κάποιοι να τη δουν ως στρατηγική που στοχεύει σε μελλοντικούς πελάτες της ΔΕΗ — και ναι, προφανώς το κοινό αυτό υπάρχει — αλλά για εμάς το θέμα δεν είναι εμπορικό. Είναι βαθιά κοινωνικό και πολιτιστικό.
Όταν προχωράμε σε συνεργασίες στον τομέα του πολιτισμού, η πρόθεσή μας δεν είναι να «τοποθετήσουμε» απλώς το λογότυπό μας κάπου ή να πούμε ότι χρηματοδοτήσαμε μια παράσταση ή μια συναυλία. Το ζητούμενο είναι άλλο: να εντοπίζουμε δράσεις που μπορούν να γεννήσουν πραγματικές συνέργειες, να δημιουργούν αξία και προοπτική.
Για παράδειγμα, στη συνεργασία μας με το Εθνικό Θέατρο, δηλώσαμε από την αρχή ότι δεν μας αρκεί να στηρίξουμε την κεντρική σκηνή. Θέλουμε να δώσουμε χώρο και στην πειραματική σκηνή, γιατί εκεί βρίσκονται οι φωνές που ακόμα διαμορφώνονται. Μας ενδιαφέρει να στηρίξουμε τους νέους καλλιτέχνες, εκείνους που δεν έχουν ακόμη βρει τη στέγη ή την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο ευρύ κοινό. Να τους προσφέρουμε ένα περιβάλλον που τους επιτρέπει να δημιουργήσουν, να εξελιχθούν, ίσως και να αποτελέσουν τη νέα γενιά καλλιτεχνών της χώρας.
Μέσα σε αυτό το πνεύμα, ετοιμαζόμαστε να ενεργοποιήσουμε ξανά τον διαγωνισμό «Η ΔΕΗ συναντά την Τέχνη». Τους επόμενους μήνες θα βγει η ανοιχτή πρόσκληση προς τους καλλιτέχνες και, επειδή φέτος είναι μια επετειακή χρονιά — τα 75 χρόνια της ΔΕΗ — θέλουμε να κλείσουμε τη χρονιά με έναν ουσιαστικό και συμβολικό τρόπο. Να συνδέσουμε το παρελθόν μας με το μέλλον, μέσα από τη δύναμη της τέχνης και της δημιουργίας.