Σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο με συνεχείς ανακατατάξεις, όπως είναι το σημερινό, η πολυκέφαλη Αριστερά προσπαθεί να διαμορφώσει μια φυσιογνωμία η οποία θα την κρατήσει στο χώρο των πολιτικών δυνάμεων που εν δυνάμει μπορούν να μετάσχουν στη διακυβέρνηση της χώρας. Μέχρι να πραγματοποιηθεί, όμως, αυτός ο στόχος, προηγείται μια περίοδος γεμάτη από μετωπικές πολιτικές συγκρούσεις από τη μια, αλλά και προσπάθειες συνθέσεων και πολιτικών συμμαχιών από την άλλη.
Η σύγκρουση ΚΚΕ - Πλεύσης Ελευθερίας
Η ισχυρότερη σύγκρουση αυτής της περιόδου αφορά στο δίπολο ΚΚΕ - Πλεύση Ελευθερίας. Ο λόγος δεν είναι μόνο τα δημοσκοπικά ποσοστά των δύο κομμάτων, που σε όλες τις δημοσκοπήσεις είναι παραπλήσια. Το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα είναι η «πατρότητα» του αντισυστημισμού. Το ΚΚΕ είναι αποφασισμένο να μην αφήσει το «πάνω χέρι» στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που έως τώρα —συγκυριακά, λένε από τον Περισσό— είναι ο βασικός αποδέκτης της διαμαρτυρίας και της οργής του εκλογικού σώματος.
Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας κατηγορεί το ΚΚΕ ότι είναι «μακρύ χέρι της εξουσίας» (στο πρόσωπο του βουλευτή του Γιώργου Λαμπρούλη, που ως προεδρεύων του Κοινοβουλίου αρνήθηκε να φέρει στη δημοσιότητα ένα τμήμα της δικογραφίας για τα Τέμπη που η ίδια είχε καταθέσει), με τον Περισσό να απαντά σε υψηλούς τόνους ότι το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου όχι μόνο περιλαμβάνεται στα αστικά κόμματα, αλλά και ψηφίζει «νόμους της εξουσίας», ενώ θυμίζει και την περίοδο που η ίδια πολιτικός ανήκε στο τότε κυβερνών κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ).
Από τη μια μεριά, η Πλεύση Ελευθερίας με ικανοποίηση βλέπει ότι ο ακτιβισμός της επικεφαλής της αποφέρει στο κόμμα δημοσκοπικά οφέλη· κι από την άλλη, το ΚΚΕ, που αντιμετωπίζει τα Τέμπη ως δομική συνέπεια μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, θεωρεί ότι αυτά τα οφέλη είναι πρόσκαιρα για το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, και ο χρόνος θα δείξει ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων αντιτίθενται στο σύστημα επιλέγει το ΚΚΕ για να αγωνιστεί με σκοπό την ανατροπή του.
Συμμαχίες και επανεκκινήσεις
Στο υπόλοιπο τμήμα της Αριστεράς, όπου - καθόλου τυχαία - τα Τέμπη αντί να αποφέρουν οφέλη, δημιουργούν δημοσκοπική φθορά, αναπτύσσονται πρωτοβουλίες συμπόρευσης, πολιτικών συμμαχιών και «επανεκκινήσεων». Η επανεμφάνιση με ένα 16σέλιδο μανιφέστο του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είναι στο επίκεντρο αυτών των προσπαθειών. Η πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, την ώρα που οι επαφές με τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται, έπλεξε το εγκώμιο των θέσεων Τσίπρα, δείχνοντας ότι το κόμμα - που στις μετρήσεις βρίσκεται στο όριο εισόδου στην επόμενη Βουλή - θα ήταν πρόθυμο να μετάσχει σε μια νέα πολιτική πρωτοβουλία, αν την ανελάμβανε ο πρώην πρωθυργός.
→ Διαβάστε επίσης: Οι πρώτες αλλαγές στο Μαξίμου μετά την έλευση Χατζηδάκη
Παράλληλα, βέβαια, συνεχίζονται οι επαφές ΣΥΡΙΖΑ - Νέας Αριστεράς, με σκοπό την πολιτική ανασύνθεση του χώρου, ανεξαρτήτως του αν τελικά θα ενεργοποιηθεί εκ νέου ο κ. Τσίπρας, ή όχι. Στις σχετικές συζητήσεις λαμβάνεται υπόψη και η παρουσία μικρότερων, μεμονωμένων πολιτικών κινήσεων στο χώρο, όπως το κίνημα «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά, ο «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη, αλλά και ανεξάρτητες προσωπικότητες όπως ο Γιάννης Δραγασάκης.
Είναι, συνεπώς, φανερό ότι η Αριστερά βρίσκεται σε φάση αναζήτησης, αν και σε αποκλίνοντες δρόμους. Οι συνιστώσες της που αδυνατούν να αποκομίσουν οφέλη από την κοινωνική αναταραχή που προκάλεσαν οι μεγάλες συγκεντρώσεις και το πάνδημο αίτημα για δικαιοσύνη στην υπόθεση των Τεμπών, ψάχνουν τρόπους συνένωσης δυνάμεων και νέων προσπαθειών.
Αντίθετα, όσες συνιστώσες κερδίζουν -ή, πάντως, δεν χάνουν - από τις τελευταίες εξελίξεις, αντιδικούν μεταξύ τους για το ποια από αυτές αποτελεί την αυθεντική έκφραση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
