Από τις ραγδαίες πολιτικές διεργασίες που πυροδότησε το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών, οι κάλπες των οποίων ανέδειξαν τρία κόμματα ηττημένα και κανένα νικητή, οι πιο οξείες δρομολογούνται στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Εκεί που από το ίδιο βράδυ των εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο, άρχισε η δημόσια αμφισβήτηση του προέδρου του, αρχικά με τις τοποθετήσεις της Νάντιας Γιαννακοπούλου και στη συνέχεια με εκείνες του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου, για να ακολουθήσει ο γνωστός ορυμαγδός.
Τα βλέμματα όλων στρέφονται, πλέον, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος στις 30 Ιουνίου, οπότε ο Νίκος Ανδρουλάκης αναμένεται να ανοίξει τα χαρτιά του σχετικά με τον οδικό χάρτη προσφυγής στη βάση για ανανέωση της ηγεσίας του ή αντικατάστασή του από άλλο πρόσωπο.
Διμέτωπη η πίεση στον Ανδρουλάκη
Η πίεση προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι διμέτωπη: Από το εσωτερικό του κόμματος, όπου διακινείται η ερώτηση που διατύπωσε ο κ. Κωνσταντινόπουλος «αν δεν μπορεί να κερδίσει τον Κασσελάκη, πώς θα κερδίσει τον Μητσοτάκη;», κι από την ευρύτερη Κεντροαριστερά, όπου αναμένονται θεσμικές πρωτοβουλίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην εξίσωση προστίθεται και ο παράγων Τσίπρας, μετά τη θεαματική του επανεμφάνιση στο ιδρυτικό Συνέδριο του φερώνυμου Ινστιτούτου, στο οποίο βρέθηκαν «όλες οι φυλές» της ευρείας αυτής και πολυδιασπασμένης παράταξης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει κι αυτός εκφράσει την πρόθεσή του για ενωτικές πρωτοβουλίες στον ευρύτερο χώρο, που όμως η συγκυρία και η διογκούμενη αμφισβήτησή του δεν του επιτρέπουν να τις ξεδιπλώσει εύκολα, αν δεν τις απαγορεύουν τελείως μέχρις ότου η λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ αποφανθεί για το πρόσωπο του προέδρου του.
Σε όλο αυτό το σύνθετο σκηνικό, προστίθενται και οι μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης, που εύλογα ζητεί κινήσεις ενοποίησης ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αφού βλέπει ότι κανένα από τα δυο κόμματα δεν μπορεί μόνο του να αναχθεί σε πραγματικά εναλλακτική λύση απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Οι δύο επιλογές
Η πίεση από τον Αλέξη Τσίπρα από τη μια κι από την κοινή γνώμη από την άλλη για ενοποιητικές διαδικασίες μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν πρόβλημα, αλλά και ευκαιρία για τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Μετά την ολομέτωπη επίθεση που δέχθηκε από φίλους και εσωκομματικούς αντιπάλους στην πρόσφατη κοινή συνεδρίαση Κοινοβουλευτικής Ομάδας και Πολιτικού Γραφείου, στην πραγματικότητα έχει δυο επιλογές: Η μια είναι να αναλωθεί σε τακτικισμούς σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει πριν καν στηθούν οι εσωκομματικές κάλπες, μέσα από συμμαχίες που ίσως επιχειρήσει να οικοδομήσει στο μεσοδιάστημα από τις 30 Ιουνίου έως την ημέρα της προσφυγής στα λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ, κάτι για το οποίο φίλοι κι αντίπαλοι τον κατηγορούν ότι έκανε και στο προηγούμενο διάστημα με αποτέλεσμα να έχει την εκλογική επίδοση που οδήγησε στην ευθεία αμφισβήτησή του.
Η άλλη επιλογή είναι μια καθαρή πολιτική πλατφόρμα που θα ενδυναμώνει τη στρατηγική της πολιτικής αυτονομίας του ΠΑΣΟΚ έναντι τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και η οποία θα επιχειρήσει να συγκρουστεί μετωπικά και χωρίς ενδοιασμούς με την μηχανιστική και απολίτικη αντίληψη της άθροισης ποσοστών.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ενώ εξαρχής προέβαλε κι επέμεινε σε αυτή τη στρατηγική, ωστόσο οι περισσότεροι εντός κι εκτός ΠΑΣΟΚ εκτιμούν ότι στην πράξη δεν την εφάρμοσε με την αποτελεσματικότητα και την καθαρότητα που επιβαλλόταν.
Έτσι σήμερα ακόμα και μια όχι ασήμαντη μερίδα της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας ότι το «δίλημμα Κωνσταντινόπουλου» αποτυπώνεται στις κάλπες, καταφεύγει στη λύση ανάγκης της ενοποίησης ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κάτω από ενιαίο πρόγραμμα και ανάδειξη ηγεσίας από τη βάση της Κεντροαριστεράς, όπως πρότεινε ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παππάς, επιχειρεί δηλαδή να δημιουργήσει έναν πόλο απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση μέσα από τα μαθηματικά κι όχι μέσα από μια πολιτική πρόταση που μπορεί -αν εφαρμοστεί σωστά- να γίνει κυρίαρχη.
Δηλαδή, να αξιοποιήσει την πεποίθηση της λαϊκής βάσης του σημερινού ΠΑΣΟΚ ότι δεν αποτελεί συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κόμμα με αυτόνομη πολιτική φυσιογνωμία, ιστορικότητα και έκφραση συγκεκριμένων δυνάμεων μέσα στην ελληνική κοινωνία, συνεπώς δεν μπορεί να γίνει προσθήκη σε οποιοδήποτε σχέδιο οποιουδήποτε θέλει να ηγεμονεύσει στην Κεντροαριστερά, πατώντας επάνω (και) στο ΠΑΣΟΚ.
Αυτή είναι, σύμφωνα με παρατηρητές οι οποίοι ασχολούνται πολλά χρόνια με το κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, η μοναδική, ίσως, επιλογή που έχει σήμερα ο Νίκος Ανδρουλάκης για να παραμείνει μέσα από μια νέα λαϊκή εμβάπτιση, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με προοπτική ηγεμόνευσης του κόμματος στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Του συστήνουν, όμως, να γίνει «ένας άλλος» από τον Ανδρουλάκη που γνωρίσαμε όλοι μέχρι σήμερα. Και θυμίζουν πόσο διαφορετικός ήταν ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου το 1993 από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου του 1989. Η «Η» ρώτησε, κλείνοντας, έναν από τους συνομιλητές μας, ποιο βιβλίο θα έπρεπε να διαβάσει ο κ. Ανδρουλάκης από τώρα έως τις επόμενες εσωκομματικές εκλογές, και η απάντηση που πήραμε ήταν: «Τις μεταμορφώσεις του Οβίδιου».
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
