Διαμορφώνονται ημέρες καλοκαιρινής χαλάρωσης και έλευσης του Αυγούστου, όπου «τα μπάνια του λαού» αποτελούν, πλέον, ένα είδος θεσμού στην Ελλάδα (απόδειξη ότι προέτρεψε γι' αυτά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν διαβεβαίωσε ότι δεν θα γίνουν ούτε πρόωρες εκλογές ούτε ανασχηματισμός).
Με την επιστροφή όμως των πολιτών από τις παραλίες αναμένεται να επανέλθει και η πολιτική σύγκρουση, η πολιτική οξύτητα και η «τοξικότητα» για την οποία οι μεν κατηγορούν τους δε…
Η κυβερνητική παράταξη έχει σταθερή επιδίωξη την αυτοδύναμη διακυβέρνηση της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία για ακόμα τέσσερα χρόνια.
Προβάλλει, για αυτό, την αξία της πολιτικής σταθερότητας και της δυνατότητας εφαρμογής ενός πολιτικού προγράμματος που θα εγκρίνουν οι πολίτες στις κάλπες, και δεν θα προκύψει μετά τις εκλογές ως αποτέλεσμα παρασκηνιακών διαβουλεύσεων μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, ερήμην των εκλογέων.
Το παράδειγμα της Ιταλίας
Πρόσφατα, η κυβέρνηση άρχισε να ενσωματώνει στην επιχειρηματολογία της και τις τελευταίες εξελίξεις σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη, που τα πολιτικά τους συστήματα διέρχονται κρίση λόγω ακριβώς της έλλειψης πολιτικής σταθερότητας.
Σε αυτό το μήκος κύματος, κυβερνητικά στελέχη κάνουν λόγο για την πολιτική κρίση που έχει χτυπήσει την Ιταλία λόγω των μικροκομματικών παιχνιδιών του Κινήματος «Πέντε Αστέρια» τα οποία οδήγησαν σε παραίτηση τον Μάριο Ντράγκι και σε εκλογές τη γειτονική μας χώρα.
Ο απερχόμενος πρωθυπουργός αποτελεί ηγετική φυσιογνωμία των Ευρωπαίων οικονομολόγων, είναι πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και κατά γενική ομολογία ο άνθρωπος που καλύτερα από κάθε άλλον μπορούσε να βγάλει την Ιταλία από την κρίση.
Ήδη τα κόμματα της Δεξιάς φαίνεται να συμπράττουν στην προοπτική να γίνει πρωθυπουργός η επικεφαλής του δεξιού κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας», Τζόρτζια Μελόνι, με τη στήριξη του Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας και, βέβαια, του Σίλβιο Μπερλουσκόνι της Φόρτσα Ιτάλια.
Οι παράγοντες της Νέας Δημοκρατίας αποφεύγουν, όπως είναι εύλογο, να αναφερθούν αναλυτικά στις διεργασίες στην ιταλική Δεξιά και επικεντρώνουν το παράδειγμά τους στο πρόσωπο του Μάριο Ντράγκι, ο οποίος αν δεν ηγείτο μιας κυβέρνησης συνεργασίας θα μπορούσε να ολοκληρώσει την πολιτική του προσφορά βγάζοντας από την κρίση την τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρώπης.
Ρευστή κατάσταση στη Γαλλία
Αντίστοιχα προβλήματα στην ουσία τους -αν και διαφορετικά στη θεσμική τους απεικόνιση- έχει και η Γαλλία, καθώς ο Εμανουέλ Μακρόν έχει γίνει ο πρώτος πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας που κερδίζει τις προεδρικές εκλογές αλλά χάνει τις αμέσως επόμενες βουλευτικές.
Ηδη η πολιτική ζωή της Γαλλίας έχει... ιταλοποιηθεί, με τον Μακρόν να αναζητεί περιστασιακές πλειοψηφίες σε κάθε νομοσχέδιο που κατεβάζει προς ψήφιση και την εφαρμογή του κυβερνητικού του προγράμματος να καρκινοβατεί ήδη από τους πρώτους μήνες της επανεκλογής του.
Και η Γερμανία στο κάδρο
Τα παραδείγματα προς αποφυγή που επικαλούνται κυβερνητικά στελέχη, προκειμένου να τεκμηριώσουν το αίτημά τους για αυτοδυναμία (την οποία ταυτίζουν με την πολιτική σταθερότητα), περιλαμβάνουν και τη Γερμανία: «Όσο ήταν στην καγκελαρία μια προσωπικότητα σαν την Άνγκελα Μέρκελ», λέει στην «Η» βουλευτής της συμπολίτευσης, «το Βερολίνο μπορούσε να ηγείται της Ευρώπης, παρά το ότι υπήρχε κι εκεί κυβέρνηση συνεργασίας. Μάλιστα η Μέρκελ με το εκτόπισμά της έκανε δυνατή την αλλαγή στάσης της χώρας της στο θέμα της αμοιβαιοποίησης του χρέους, κάτι που άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία του Ταμείου ανάκαμψης κι Ανθεκτικότητας. Όταν όμως στην καγκελαρία βρέθηκε ο αμήχανος και πολιτικά αδύναμος Όλαφ Σολτς, η Γερμανία αδυνατεί να διατηρήσει τον ηγετικό της ρόλο και εμφανίζει φυγόκεντρες δυνάμεις σε κορυφαία ζητήματα που απασχολούν την Ευρώπη, όπως λ.χ. ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπου διαπιστώνονται σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ του καγκελαρίου και της κυβερνητικής του εταίρου, υπουργού Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ.
Πάντως από τα παραπάνω παραδείγματα, αυτό που φαίνεται να έχει αυτή την περίοδο τη μεγαλύτερη απήχηση είναι το πρόβλημα της Ιταλίας με την παραίτηση Ντράγκι. Γι' αυτό και η κυβερνητική επωδός, όταν τα στελέχη της μιλούν για πολιτική σταθερότητα στις εκλογές, είναι «να μη γίνουμε Ιταλία».
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
