Αν κάτι αποτελεί κοινό τόπο σήμερα στο δημόσιο βίο της χώρας, αυτό είναι ότι η εξέλιξη της υπόθεσης «Τέμπη», μετά τα τεράστια συλλαλητήρια του Ιανουαρίου, έχει φέρει σε εξαιρετικά δυσχερή θέση την κυβέρνηση, η οποία θέση δεν βελτιώθηκε από την τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε ο πρωθυπουργός, μόλις τρεις μέρες μετά τις ογκώδεις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα.
Ένα από τα πιο αποτελεσματικά «σωσίβια» στα οποία εκ των πραγμάτων στηρίζεται η κυβέρνηση για να μη βουλιάξει, είναι οι εντελώς διαφορετικές πορείες που έχουν χαράξει τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, κάτι που δείχνει τις πολύ μεγάλες διαφορές τους και την αδυναμία (ή απροθυμία!) και των δυο ηγεσιών να προσεγγίσουν η μία την άλλη.
ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στις επάλξεις
ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν εγκαινιάσει, το καθένα κόμμα για λογαριασμό του, έναν διμέτωπο αγώνα. Το ένα μέτωπο είναι εναντίον της κυβέρνησης και το άλλο εναντίον της αντιπολίτευσης! Έτσι το ΠΑΣΟΚ σηκώνει τα κοινοβουλευτικά λάβαρα εναντίον της κυβέρνησης στο θέμα των Τεμπών, και καταθέτει αίτημα για Προανακριτική Επιτροπή, χωρίς να περιμένει, ή χωρίς να χρειάζεται, τη σύμφωνα γνώμη και στήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη μεριά, η Κουμουνδούρου επιδιώκει να δείξει ότι μετά την περιπέτεια Κασσελάκη, το κόμμα αναδιοργανώνεται και στρέφεται εναντίον της κυβέρνηση με το μεγαλύτερο κοινοβουλευτικό όπλο, δηλαδή την πρόταση δυσπιστίας. Μόνο που οι απανωτές διασπάσεις του και οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί που προέκυψαν από τις διπλές εκλογές του 2023, δεν του επιτρέπουν να ασκήσει το δικαίωμα αυτό χωρίς τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, το οποίο κρατά το χαρτί αυτό για αργότερα, διευρύνοντας το ήδη μεγάλο χάσμα στις σχέσεις των δυο κομμάτων.
Πίσω από αυτές τις σημαντικές διαφοροποιήσεις, κρύβεται μεγάλη πολιτική απόσταση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, η οποία χρονολογείται από την περίοδο πριν ο Αλέξης Τσίπρας εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου. Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν «χώνεψε» ότι η συντριπτική του ήττα στις εκλογές του 2012 επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να γιγαντωθεί και να κυβερνήσει με τη συμμετοχή των ΑΝΕΛ. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για προγραμματική και πολιτική διαφωνία. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με πρώτο τον Νίκο Ανδρουλάκη και το επιτελείο που ο πρόεδρος του κόμματος αναδεικνύει και φέρνει στην πρώτη γραμμή, θεωρούν ότι το μόνο στοιχείο που τους «ενώνει» με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η «αντιδεξιά» τους φυσιογνωμία. Σε όλα τα άλλα μέτωπα, το πολιτικό, το προγραμματικό, το μέτωπο της πολιτικής συμπεριφοράς και των αξιών, το ΠΑΣΟΚ έχει πολλές και αγεφύρωτες διαφορές με τον ΣΥΡΙΖΑ, και μόνο μερικές επουσιώδεις ομοιότητες.
→ Διαβάστε επίσης: Κυβέρνηση: Πολιτική αντεπίθεση με ανασχηματισμό και οικονομία
Η στάση ΣΥΡΙΖΑ
Αντίστοιχη είναι και η γνώμη του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ για το ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό και από τότε που το κόμμα αυτό έπεσε από την κυβέρνηση, το 2019, προσπαθεί με πολλούς τρόπους να διασφαλίσει τη στήριξη των δικών του επιλογών από το ΠΑΣΟΚ, όπως έκανε η λεγόμενη «παραδοσιακή Αριστερά» παλαιότερα όταν στις κρίσιμες ώρες στήριζε τις επιλογές του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, κυρίως κατά την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε οι «δημοκρατικές δυνάμεις» όπου χρειαζόταν, συμπορεύονταν.
Στην πράξη όμως ούτε τα προγράμματα, ούτε οι ιδεολογικοί προσανατολισμοί, ούτε η προσωπική χημεία των στελεχών των δυο κομμάτων δείχνουν ότι μπορεί στο ορατό μέλλον να υπάρξει κάποιου είδους συμπόρευση. Όταν την πιο κρίσιμη και δύσκολη ώρα για την κυβέρνηση και προσωπικά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο από τα δυο θα εκφράσει καλύτερα την αντιπολίτευση στο σημερινό σύστημα εξουσίας, είναι φυσικό οι προσπάθειες τους να μην έχουν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα (η παραίτηση Τριαντόπουλου, που επικαλείται η Χαριλάου Τρικούπη είναι χωρίς πολιτικό αντίκρισμα για την αντιπολίτευση, όπως δείχνουν όλες οι μετρήσεις).
Τα στελέχη του Μεγάρου Μαξίμου δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους για τον ανταγωνισμό ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους παράγοντες διατήρησης της Νέας Δημοκρατίας στην πρώτη θέση των προτιμήσεων της κοινής γνώμης με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη μακράν καταλληλότερο για την πρωθυπουργία από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, που αντί της μεταξύ τους συμπόρευσης τουλάχιστον σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων του δημόσιου βίου, επιλέγουν την όξυνση των μεταξύ τους σχέσεων. Άλλωστε, όπως έγραφε ο εθνικός μας ποιητής στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, «… αν μισιούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά…» .
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
