Πριν ακόμα καταλαγιάσει η δημόσια συζήτηση για τις πολιτικές συνέπειες που επιφέρει η επιλογή του πρωθυπουργού για την Προεδρία της Δημοκρατίας, στο πρόσωπο που έως πρότινος Προέδρου της Βουλής, Κωνσταντίνου Τασούλα, ξεκίνησε μια νέα συζήτηση για την τακτική που επέλεξε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σχετικά με το ίδιο θέμα.
Ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, αναπτύσσονται δυο σκεπτικά, το ένα υπέρ των επιλογών (εν προκειμένω) του Νίκου Ανδρουλάκη, το άλλο εναντίον. Και τα δυο σκεπτικά έχουν λογική στήριξη, αλλά προφανώς δεν μπορούν και τα δυο να είναι σωστά.
Οι υπερασπιστές των κινήσεων Ανδρουλάκη
Όσοι υπερασπίζονται την τακτική του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζουν ότι ένα κόμμα που θέλει να τονώσει την κυβερνησιμότητά του, σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργεί θεσμικά, δηλαδή αντιλαμβάνεται ότι οι παρόντες κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δείχνουν ότι Πρόεδρος θα εκλεγεί το πρόσωπο που θα προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συνεπώς, περιμένει τον πρωθυπουργό να διατυπώσει την πρότασή του και είναι έτοιμο, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν το πρόσωπο αυτό πληροί τα χαρακτηριστικά που η Χαριλάου Τρικούπη είχε θέσει εξαρχής, να στηρίξει συναινετικά την επιλογή Μητσοτάκη.
Η τελική απόφαση του πρωθυπουργού για τον κ. Τασούλα δεν πληρούσε το πρώτο χαρακτηριστικό που είχε θέσει το ΠΑΣΟΚ δηλαδή «να προέρχεται από τον προοδευτικό χώρο», άρα λίγες ώρες αργότερα ο Νίκος Ανδρουλάκης κατέθεσε τη δική του πρόταση για τον καθηγητή και πρώην υπουργό Τάσο Γιαννίτση.
Οι επικριτές
Αντίθετα, όσοι ασκούν κριτική στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν ότι ο κ. Ανδρουλάκης εγκλωβίστηκε από τη στρατηγική Μητσοτάκη, ο οποίος άφηνε να εννοηθεί ότι θα προτείνει κάποιον από την Κεντροαριστερά, με αποτέλεσμα η τελική του πρόταση για τον κ. Τασούλα να αφήσει έκθετο το ΠΑΣΟΚ, που δεν είχε προτείνει δικό του υποψήφιο, όπως είχε κάνει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ με την Λούκα Κατσέλη και είχε ήδη καταγράψει μια πρώτη, θετική αντίδραση της Νέας Αριστεράς στο πρόσωπο της πρώην υπουργού.
Επίσης ασκείται κριτική στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για το ότι ενώ υπάρχει η υποψηφιότητα Κατσέλη, μιας έμπειρης πολιτικού που καλύπτει τα χαρακτηριστικά που είχε θέσει ο κ. Ανδρουλάκης, ωστόσο το ΠΑΣΟΚ καταθέτει άλλη, δική του υποψηφιότητα, με αποτέλεσμα να διασπά το «προοδευτικό μέτωπο» και να οδηγεί την διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας σε μια κομματική αντιπαράθεση των τριών μεγαλυτέρων κομμάτων με ισάριθμους υποψηφίους και με τον κίνδυνο ο Τάσος Γιαννίτσης να λάβει λιγότερες ψήφους από τη Λούκα Κατσέλη, κάτι που επίσης θα βαρύνει το κλίμα για τη Χαριλάου Τρικούπη.
Αντιπαράθεση
Καθεμιά από αυτές τις δύο αντίθετες θέσεις, είναι σαφές ότι στηρίζεται σε μια λογική. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ποια από τις δύο είναι η σωστή, καθώς στην πολιτική πάντα υπάρχουν τουλάχιστον δύο στάσεις απέναντι σε κάθε πολιτική πράξη (να θυμηθούμε πχ τη θετική ανταπόκριση και τη σφοδρότητα των αρνητικών κρίσεων στην απόφαση Μητσοτάκη για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών).
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ότι αυτή η αντιπαράθεση έχει περάσει στο εσωτερικό του, έχει διαιρέσει (ή, ίσως, έχει αφυπνίσει διαιρέσεις που βρίσκονταν εν υπνώσει μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη) το στελεχιακό δυναμικό του κόμματος, και σε ένα βαθμό τη λαϊκή του βάση. Με δυο λόγια, ξαναρχίζει η γκρίνια, μόλις λίγες εβδομάδες μετά την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη, ύστερα από έναν τετράμηνο, αλλά υποδειγματικό προεκλογικό αγώνα.
→ Διαβάστε επίσης: Η προεδρική εκλογή αλλάζει και τον τρόπο της πολιτικής αντιπαράθεσης
Οι συνεργασίες
Και σαν να μην έφτανε η διχοστασία για τη στάση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ήλθε και η αναφορά επιφανών στελεχών του κινήματος (Γερουλάνου, Κατρίνη κλπ) ότι το ΠΑΣΟΚ αν δεν κερδίσει αυτοδύναμα τις επόμενες εκλογές, θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και με τη Νέα Αριστερά.
Η αναφορά αυτή προκάλεσε σάλο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και οδήγησε τα κεντρικά του καθοδηγητικά όργανα -και τον πολύ δραστήριο Κώστα Τσουκαλά- να προχωρήσουν σε μια ανασκευή αυτής της δήλωσης, αντικαθιστώντας την με το νεφελώδες «θα συνεργαστούμε με τους σοβαρούς» σε μια πιθανή μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας, χωρίς βέβαια να μπαίνουν στον κόπο να μας πληροφορήσουν ποιους θεωρούν σοβαρούς και ποιους όχι, αφού ήδη έχουν αποκλείσει κυβερνητική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αυτά τα στρατηγικά προβλήματα, στα οποία η θέση του ΠΑΣΟΚ δεν αποσαφηνίζεται με τρόπο πλήρη και αδιαμφισβήτητο, δεν είναι διαυγής και κρυστάλλινη ώστε να αφομοιωθεί εύκολα από την κοινή γνώμη, είναι το πραγματικό πρόβλημα του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος του πολιτικού μας συστήματος. Είναι αυτό που θα έλθει και θα ξαναέλθει (αν δεν επιλυθεί) με τρόπο επώδυνο ενώπιον των προσπαθειών του Νίκου Ανδρουλάκη και της ηγετικής ομάδας του κόμματος.
Επίσης είναι αυτό που θα βαρύνει ακόμα περισσότερο στην περίπτωση που θα συνοδεύεται με δημοσκοπική κάμψη του ΠΑΣΟΚ σε μελλοντικές μετρήσεις. Το μεγάλο του πρόβλημα είναι η θολή πολιτική στρατηγική και η μη επούλωση των εσωτερικών αντιθέσεων οι οποίες οδήγησαν στο θέμα ηγεσίας που τέθηκε πέρυσι κι έληξε με την επανεκλογή του προέδρου του κόμματος. Αυτό είναι το πρόβλημα, κι όχι η τακτική Ανδρουλάκη στο «σκάκι» της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
