H ιστορική, όπως χαρακτηρίστηκε από τους πρωταγωνιστές της, συμφωνία της G7 για έναν κατώτατο φορολογικό συντελεστή τουλάχιστον 15% στα κέρδη των πολυεθνικών επιχειρήσεων, αποτελεί ένα ακόμη πλήγμα στους «φορολογικούς παραδείσους».
Ο κλοιός γύρω τους άρχισε να σφίγγει πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Κεντρικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία είχε η συνεργασία μεγάλων χωρών με επικεφαλής τις ΗΠΑ – εξαιρουμένης βέβαια της περιόδου Τραμπ - όταν κατανόησαν ότι έπρεπε να συνεννοηθούν για να σταματήσει η «αιμορραγία» των κρατικών εσόδων τους.
Οι απώλειες εσόδων από τους προϋπολογισμούς τους αυξάνονταν σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες, κάτι που δεν θα μπορούσαν να αφήσουν να διαιωνίζεται. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008-2009 έκανε την ανάγκη αυτή πιο επιτακτική, καθώς αύξησε σημαντικά τα ελλείμματα και τα χρέη τους, όπως και η σημερινή κρίση καθιστά αναγκαίο να εντείνουν τη μάχη τους κατά της φοροδιαφυγής.
Το χτύπημα στις offshore
Η αρχή στον πόλεμο κατά των φορολογικών παραδείσων έγινε με το «χτύπημα» των ΗΠΑ στη «μάστιγα» των offshore εταιρειών, όταν διαπίστωσαν το μέγεθος που είχε πάρει η φοροδιαφυγή από πλούσιους Αμερικανούς, οι οποίοι μετέφεραν τα κεφάλαιά τους εκτός της χώρας, καλυπτόμενοι από τη δυνατότητα να μην αποκαλύπτεται η ταυτότητά τους. Η δυνατότητα αυτή καταργήθηκε και πλέον ήταν δυνατό να αποκαλυφθούν τα ονόματα όσων κρύβονταν πίσω από τις offshore εταιρείες.
H κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου και οι ανταλλαγές πληροφοριών
Η «θηλειά» γύρω από τους φορολογικούς παραδείσους έσφιξε περισσότερο με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στα μέσα της περασμένης δεκαετίας για κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των χωρών για τις καταθέσεις και γενικότερα τις χρηματοοικονομικές επενδύσεις ξένων κατοίκων σε αυτές.
Η Ελβετία έδωσε τότε μάχες για να διατηρηθεί το τραπεζικό απόρρητο, στο οποίο στηριζόταν ο ακμαίος τραπεζικός κλάδος της, αλλά αναγκάσθηκε να υποχωρήσει κάτω από την πίεση της Ουάσιγκτον. Μετά την εξέλιξη αυτή υπήρξε προσπάθεια να στραφεί η φοροδιαφυγή εύπορων πολιτών εκτός της Ευρώπης, σε περιοχές που ακόμη την προστάτευαν, όπως η Σιγκαπούρη, αλλά ο αριθμός των φορολογικών παραδείσων αυτής της κατηγορίας έχει περιορισθεί σταδιακά πάρα πολύ.
Η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των φορολογικών Αρχών ξεκίνησε να εφαρμόζεται από το 2017 – 2018 και στη σχετική διαδικασία, η οποία πραγματοποιείται στο πλαίσιο του ΟΟΣΑ, συμμετέχουν περίπου 140 χώρες. Επομένως, είναι πολύ δυσκολότερο πλέον να γίνει φοροδιαφυγή με το να τοποθετήσει κανείς τα χρήματά του στο εξωτερικό.
Οι συζητήσεις στον ΟΟΣΑ για τη φορολογία των πολυεθνικών
Παράλληλα, εδώ και χρόνια στον ΟΟΣΑ γίνονταν συζητήσεις για τη φορολογία των πολυεθνικών επιχειρήσεων, οι οποίες μπορούσαν μέσω της μεταφοράς των κερδών τους σε χώρες με πολύ χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, να πληρώνουν ελάχιστα ποσά φόρων. Το ζήτημα αυτό θα είχε προχωρήσει νωρίτερα, αν στην προεδρία των ΗΠΑ δεν ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος ήταν αρνητικός σε αυτά τα σχέδια, επειδή θα θίγονταν οι μεγάλες αμερικανικές τεχνολογικές εταιρείες, όπως η Amazon και η Google.
Με την επικράτηση, όμως, του Τζο Μπάιντεν στις τελευταίες εκλογές άνοιξε ο δρόμος για την κατ’ αρχήν συμφωνία που επιτεύχθηκε στη G7, καθώς ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν ο επισπεύδων και αυτός που έκανε τη συμβιβαστική πρόταση για ελάχιστο φορολογικό συντελεστή 15%, όταν είδε ότι η αρχική πρότασή τους για συντελεστή 21% δεν οδηγούσε σε συμφωνία.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
