Μετά την καθαίρεση Κασσελάκη, που δικαίως μονοπώλησε το ενδιαφέρον της πολιτικής τις τελευταίες εβδομάδες, το «βελούδινο» πέρασμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην ομάδα των «87» και ο καθορισμός -αρχικά, τουλάχιστον…- των ημερομηνιών του Συνεδρίου και των εκλογών για νέα ηγεσία, αποσύρουν σταδιακά τα φώτα της επικαιρότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στρέφουν προς το ΠΑΣΟΚ, καθώς δεν έχουν μείνει παρά τρείς εβδομάδες, σχεδόν, έως την ημέρα που οι έξι θα γίνουν δυο, δηλαδή τον πρώτο γύρο των εκλογών για την προεδρία του κινήματος.
Ήδη αρχίζουν να διαφαίνονται και οι πρώτες -κατά μοίρες- διαφορές στον πολιτικό λόγο και τις επιλογές των υποψηφίων.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης αυξάνει τον αριθμό των υποστηρικτών του με πάρα πολλά τηλεφωνήματα καθημερινά σε μικρά και μεσαία στελέχη από όλη την Ελλάδα. Ήδη οι άνω των 20.000 υπογραφών που κατέθεσε ήταν μια πρώτη επίδειξη δύναμης. Προσπαθεί να εκφράσει το «όλον ΠΑΣΟΚ» ενώ ακόμα ο πολιτικός του λόγος είναι στρογγυλεμένος, καθώς κτυπάει διαρκών τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θέλοντας να εμφανιστεί ως ο πιο αξιόπιστος αντίπαλός του.
Ο Χάρης Δούκας, που στις μετρήσεις προηγείται μαζί με τον σημερινό πρόεδρο, επιχειρεί να κατοχυρώσει για τη δική του υποψηφιότητα την ευρύτητα της παράταξης από την Κεντροαριστερά έως την Αριστερά. Αυτό ξεκίνησε πέρυσι με τη στρατηγική συμμαχία που σύναψε με τον Κώστα Ζαχαριάδη στο δήμο της Αθήνας, ενώ και τώρα ως Δήμαρχος αλλά και ως υποψήφιος εκφράζει θέσεις που συγκινούν την αντιδεξιά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ και τους αριστερούς πολίτες που λόγω των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται πολιτικά άστεγοι.
Αντίθετα, η Άννα Διαμαντοπούλου ρίχνει το βάρος της στην κυβερνησιμότητα της υποψηφιότητάς της. Στρέφει τα πρώτα βέλη της εναντίον του κ. Ανδρουλάκη λέγοντας ότι η ΝΔ δεν πέφτει με άνοδο «τσίκι- τσίκι», αλλά με ένα πρόσωπο στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που να μπορεί να σταθεί και να κτυπήσει αποτελεσματικά τον σημερινό πρωθυπουργό. Η ίδια θυμίζει ότι στην πολιτικής διαδρομή έχει έλθει σε ρήξη πολλές φορές με συμφέροντα, ωστόσο οι εσωκομματικοί της αντίπαλοι της προσάπτουν ότι βρίσκεται κοντύτερα στη ΝΔ του Μητσοτάκη παρά στην Αριστερά, κάτι που -σε μεγάλες δόσεις- οδήγησε τον Ανδρέα Λοβέρδο εκτός δευτέρου γύρου στην προηγούμενη αναμέτρηση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Πιο προσεκτικός εμφανίζεται ως τώρα ο Παύλος Γερουλάνος, που επίσης αποφεύγει τα αριστερά ανοίγματα, ωστόσο προτιμά να «δένει» προγραμματικά την κεντρογενή του υποψηφιότητα, όταν πχ μιλά για «πατριωτική οικονομία, που σε άλλους θυμίζει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και σε άλλους τον Ανδρέα Παπανδρέου!
Ο Μιχάλης Κατρίνης είναι έως τώρα η έκπληξη του προεκλογικού αγώνα: Δεν είναι μόνο ότι έχει «οργώσει» την Ελλάδα, είναι και ότι αυτή του την υπερδραστηριότητα την «ντύνει» με την κατάθεση 14.001 υπογραφών υπέρ της υποψηφιότητάς του, αριθμός που ξεπέρασε μόνο ο Νίκος Ανδρουλάκης ο οποίος έφτασε τις 20.000 (υπενθυμίζεται ότι ο Χάρης Δούκας κατέθεσε τις 100 υπογραφές μελών της Κεντρικής Επιτροπής και δεν μπήκε σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων.
Τέλος η Νάντια Γιαννακοπούλου να ξανατοποθετήσει το ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό εκκρεμές της χώρας, με τον ΣΥΡΙΖΑ συρρικνωμένο και σε βαθιά κρίση και την κυβερνητική παράταξη σε αδυναμία να αναστρέψει τη φθοροποιό διολίσθησή της στις προτιμήσεις των πολιτών.
Με αυτά ως δεδομένα και με αρκετές δημοσκοπήσεις που έχουν ως τώρα δει το φως της δημοσιότητας κι άλλες που αναμένεται να δημοσιευθούν, το ερώτημα είναι αν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ στον αγώνα των έξι να είσοδο (σε πρώτη φάση) στον δεύτερο γύρο. Η γενική εντύπωση είναι ότι ο ένας εκ των δυο μονομάχων (αν δεν συμβεί κάτι εξωφρενικό ως τις 6 Οκτωβρίου) θα είναι ο σημερινός πρόεδρος του κινήματος Νίκος Ανδρουλάκης. Τα γκάλοπ δείχνουν ότι ο δεύτερος θα είναι ο Χάρης Δούκας, ωστόσο οι σχετικές μετρήσεις γίνονται χωρίς να είναι γνωστός ο ορισμός όσων ψηφίσουν, άρα είναι άγνωστος και ο παρονομαστής του κλάσματος που οδηγεί στα ποσοστά κάθε υποψηφίου. Κοντά είναι και η Άννα Διαμαντοπούλου αλλά και ο Παύλος Γερουλάνος, ενώ η φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλει ο Μιχάλης Κατρίνης μένει να φανεί αν του δίνει ελπίδες για τον δεύτερο γύρο.
Τα κριτήρια θα είναι πρώτον ο αριθμός όσων τελικά ψηφίσουν για πρόεδρο (όσο περισσότεροι, τόσο λιγότερο μετρούν οι μηχανισμοί και οι συμμαχίες), η αποσαφήνιση των πολιτικών θέσεων του καθενός και της καθεμιάς από τους διεκδικητές, το ύφος και το ήθος της προεκλογικής εκστρατείας που κάθε υποψήφιος θα κάνει και, βέβαια, «το αυθαίρετο», δηλαδή το απρόσμενο που δεν είναι δυνατόν να έχει προβλεφθεί από κανέναν και μπορεί να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο τοπίο. Εν ολίγοις, όλα ανοιχτά!
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
