Η πανηγυρική εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, με το εντυπωσιακό ποσοστό κοντά στο 70%, του δίνει απεριόριστη ελευθερία κινήσεων και σαφή εντολή να αλλάξει όλα όσα πιστεύει ότι χρειάζονται αλλαγές, προκειμένου να ξανακάνει το ΠΑΣΟΚ μια μεγάλη παράταξη, όπως ήταν τις προηγούμενες δεκαετίες πριν τα μνημόνια.
Μετά την σαφή υπεροχή Ανδρουλάκη στον πρώτο γύρο -αυτή ήταν που εξέπληξε πολλούς, όχι η χθεσινή επικράτηση- ήλθαν στο φως μερικά από τα πολιτικά χαρακτηριστικά του νέου προέδρου του, τα οποία τον οδήγησαν σε μια νίκη όχι απλώς αδιαμφισβήτητη, αλλά και πέραν από κάθε προσδοκία, ακόμα και πολιτών που βρίσκονταν στο περιβάλλον Ανδρουλάκη.
Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του Νίκου Ανδρουλάκη, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Τα οργανωτικά και τις πολιτικές αντιλήψεις.
Οργανωτικά το επιτελείο Ανδρουλάκη έκανε αόρατα θαύματα. Αρχικά, ο ίδιος ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επέλεξε με πολλή προσοχή και με συγκεκριμένα κριτήρια τους στενούς του συνεργάτες: Πρώτον, το καθαρό πολιτικό αισθητήριο. Δεύτερον, η αφοσίωση στην προσπάθεια εκλογής του ευρωβουλευτή στη θέση του προέδρου. Τρίτον, η εχεμύθεια. Τέταρτον, η ηλικία. Και πέμπτον, η συλλογή διαφορετικών πολιτικών δεξιοτήτων: Βαθιοί γνώστες του κομματικού μηχανισμού, στρατηγικά μυαλά, συνεργάτες με πολιτική αντίληψη και με γνώση του DNA της παράταξης συγκεντρώθηκαν σιγά-σιγά, χωρίς φωνές και επιδείξεις, γύρω από τον Νίκο Ανδρουλάκη, όπως ακριβώς έκανε πριν από περίπου μια δεκαετία ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ποια είναι τα αόρατα θαύματα; Ο Ανδρουλάκης, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής, κινήθηκε πολύ πιο έντονα -κι αθόρυβα- σε όσους ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «μη προνομιούχους», με έμφαση στην επαρχία. Σε αυτό αποδείχθηκε άξιος μιμητής της στρατηγικής του Μάο τσε Τουνγκ, ο οποίος είχε ξεκινήσει την «Πολιτιστική Επανάσταση» από την αχανή κινεζική επαρχία.
Δουλειά μυρμηγκιού
Ο Ανδρουλάκης περιόδευε, μιλούσε, άκουγε, γινόταν ένα με τα ξεχασμένα μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε μικρές πόλεις και χωριά. Σαν το «μυρμήγκι» συνέλεγε δεδομένα, επαφές, στηρίξεις. Το επιτελείο του στη συνέχεια τις ταξινομούσε, τις αξιολογούσε πολιτικά, τις δοκίμαζε και στη συνέχεια τις τοποθετούσε σε μια αόρατη, αλλά ισχυρή πυραμίδα στελεχών υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη. Η αρχική φάση αυτής της προσπάθειας τον έφερε δεύτερο, πίσω από την Φώφη Γεννηματά στις εσωκομματικές εκλογές του 2017. Αντί τότε ο Ανδρουλάκης να απογοητευτεί και να τα παρατήσει, έδειξε το «πολιτικό του μέταλλο» και συνέχισε την προσπάθειά του. Έτσι, όταν ο αείμνηστη Φώφη Γεννηματά προσδιόρισε τις νέες εκλογές για πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ στα τέλη Δεκεμβρίου, η πυραμίδα των στελεχών Ανδρουλάκη τέθηκε σε πλήρη λειτουργία.
Αυτό το είχε κατά ένα τρόπο αντιληφθεί ο Ανδρέας Λοβέρδος, γι αυτό ξεκίνησε αρκετά νωρίς τον δικό του εκλογικό αγώνα, καθώς πριν ακόμα αρχίσει το καλοκαίρι, είχε ξεκαθαρίσει ότι θα είναι υποψήφιος «όποτε κι αν διεξαχθούν οι εκλογές». Υπενθυμίζεται ότι τότε οι υποψήφιοι ήταν τρεις: Η Φώφη Γεννηματά, ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Ανδρέας Λοβέρδος. Η δραματική επιδείνωση της υγείας της προέδρου του ΚΙΝΑΛ κι εν συνεχεία ο αδόκητος θάνατός της, όμως, άλλαξε δραματικά τις ισορροπίες του πράσινου εκλογικού αγώνα και για λίγες χιλιάδες ψήφους άφησε εκτός δεύτερου γύρου τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Το μεγάλο σχολείο της Ευρωβουλής
Οσο έχτιζε την κομματική του πυραμίδα, που του χρησίμευσε ως εφαλτήριο για την μεγάλη εκλογική του νίκη, ο ίδιος εμπλουτιζόταν σε εμπειρίες στο μεγάλο σχολείο που λέγεται Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μελετούσε τις πολιτικές εξελίξεις σε χώρες-κλειδιά της ΕΕ και μετέφερε στο στενό του επιτελείο τις εξελίξεις, προκειμένου να τις συζητήσουν και να ετοιμάζονται, συσφίγγοντας παράλληλα τους πολιτικούς και προσωπικούς δεσμούς τους.
Η μεγάλη συμμετοχή, όμως, που θα έδινε μεγάλο πλεονέκτημα στον Ανδρουλάκη (όπως κι έγινε) υπαγόρευε ότι ο «κομματικός στρατός» που κτίζει με βάση την ελληνική περιφέρεια δεν αρκεί, διότι οι εκατοντάδες χιλιάδες δεν υπακούουν σε κομματικές ντιρεκτίβες. Έτσι, έπρεπε να εμπλουτίσει τα πολιτικά του χαρακτηριστικά με δυο ακόμα ιδιότητες: Το πολιτικό του positioning και την δυνατότητα να μην προσφέρει στους αντιπάλους του όπλα για να τον χτυπήσουν.
Ως προς το πρώτο, η καλολαδωμένη μηχανή στην οποία είχε μετατρέψει το επιτελείο του, κατέληξε μαζί του στο συμπέρασμα ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έπρεπε να κρατήσει προσεκτικές αποστάσεις τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο κι από την Νέα Δημοκρατία.
Στην πρώτη φάση της προεκλογικής περιόδου, τον ρόλο αυτό διεκδικούσε και η Φώφη Γεννηματά, ενώ ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε «γείρει» προς την κεντρώα πτέρυγα του ΚΙΝΑΛ, αφού είχε χαρακτηρίσει «υπαρξιακό» αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ κι είχε αποκλείσει κάθε συνεργασία με την ηγεσία του. Μετά την απώλεια της Γεννηματά, η αιφνιδιαστική κάθοδος του Γιώργου Παπανδρέου στην εκλογική μάχη, πρόσφερε ένα πολύτιμο δώρο στον Ανδρουλάκη: Οπως τα λάθη του Τσάνγκ Κάϊ Σεκ ευνόησαν τις επιδιώξεις του Μάο τσε Τουνγκ, έτσι και η σαφής στάση του Παπανδρέου που μιλούσε για τα ίδια πράγματα με τον Τσίπρα (Προοδευτική Διακυβέρνηση κλπ) αναγόρευσαν στις συνειδήσεις των κεντροαριστερών πολιτών τον Νίκο Ανδρουλάκη στον πιο συνεπή εκπρόσωπο του «όλου ΠΑΣΟΚ».
Τέλος, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης φρόντισε με επιμέλεια να μην κάνει ευρύτερα γνωστό το σύνολο των πολιτικών του θέσεων, με αποτέλεσμα αυτή η στρατηγική να του δίνει από σήμερα ευρύτερο περιθώριο χειρισμών και βέβαια να δυσκολεύει τους πολιτικούς του αντιπάλους να τον «αποκωδικοποιήσουν» και συνεπώς να τον αντιμετωπίσουν.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
