Η απόφαση της τέως βασιλικής οικογένειας να προχωρήσει τις διαδικασίες για απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας καλύφθηκε εκτενώς και με πολλές αναλύσεις από τον ελληνικό Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό. Ο πρώτος λόγος για αυτή την εκτεταμένη δημοσιότητα είναι ότι, πενήντα χρόνια μετά την οριστική επίλυση του πολιτειακού ζητήματος στη χώρα μας, οι ειδήσεις γύρω από την τέως βασιλική οικογένεια δημιουργούν ένα -κοινωνικό, κυρίως- ενδιαφέρον στο αναγνωστικό κοινό.
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος για τον οποίο η επιλογή του επωνύμου «Ντε Γκρες» («της Ελλάδος» στα γαλλικά) δημιούργησε ευρύτερο ενδιαφέρον. Το επώνυμο που είχε υιοθετήσει πρώτος ο θείος των τέκνων του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, που έγινε γνωστός ως «Μισέλ ντε Γκρες» (Μιχαήλ της Ελλάδος») συνδέεται για πολλούς με την πρόθεση κάποιων μελών της τέως βασιλικής οικογένειας (πηγές που ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν, κάνουν λόγο για τον Νικόλαο Ντε Γκρες) να εμπλακούν στην πολιτική ζωή της χώρας, και με την επιλογή επωνύμου και την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, εκπληρώνουν τη συνταγματική απαίτηση για το «εκλέγεσθαι».
Παρά το γεγονός ότι κανένα μέλος αυτής της οικογένειας δεν έχει αμέσως ή εμμέσως αναφερθεί σε παρόμοια πρόθεση, το ότι επίσης κανένα μέλος της δεν διαψεύδει τα δεκάδες δημοσιεύματα, αφήνει περιθώρια σε εικασίες και σενάρια.
Το βλέμμα είναι στραμμένο στον χώρο δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος πάσχει από δυο μοιραίες πολιτικές ασθένειες, όπως άλλωστε κι ο αντίστοιχος χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς: Πρώτον, τον κατακερματισμό σε πολλά μικρά κόμματα και δεύτερον τις μεγάλες, πολιτικές αλλά κυρίως προσωπικές διαφορές μεταξύ των επικεφαλής αυτών των μικρών πολιτικών σχηματισμών.
Παρ’ όλα αυτά, ο χώρος αυτός (ακόμα κι αν αφαιρέσουμε την Ελληνική Λύση που από τα ποσοστά που έχει λάβει στις πρόσφατες εκλογές, δεν έχει λόγο να μπει σε παζάρια συγχωνεύσεων) αθροίζει εκλογικά αλλά και δημοσκοπικά περίπου ένα 20% των ψηφισάντων ή των ερωτωμένων, για το οποίο δεν υπάρχει, ως τώρα, κανένα πολιτικό πρόσωπο που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ενοποιητικός παράγοντας, κατά τα πρότυπα πολλών ευρωπαϊκών πολιτικών συστημάτων, από την Ιταλία με τον Σαλβίνι ως την Ουγγαρία με τον Όρμπαν και τη Γαλλία με την Λεπέν.
Οι φιλοβασιλικές καταβολές είναι, ίσως, ένας από τους ισχυρότερους «κοινούς τόπους» των κομμάτων που κινούνται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης, η επιλογή της συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας από την τέως βασιλική οικογένεια- εφεξής οικογένεια Ντε Γκρες- κάνει πολλούς να υποψιάζονται ότι χρειάζεται ένα διάστημα δυο ετών, προκειμένου να σχηματοποιηθεί η ένταξη κάποιου μέλους της οικογένειας στην πολιτική, ίσως ως ενοποιητικός παράγοντας ορισμένων -αν όχι όλων, κάτι εξαιρετικά δύσκολο- των μικρών κομμάτων που κινούνται στο χώρο της λεγόμενης «λαϊκής Δεξιάς» και της Ακροδεξιάς, μέσα από τη συμμετοχή του σε κάποιο κόμμα, ή από την ίδρυση ενός νέου.
Αυτές οι παράμετροι είναι που δημιουργούν σε ορισμένους ανησυχία για το ενδεχόμενο ενδυνάμωσης ενός προσώπου αυτής της οικογένειας μέσα από την ανάδειξή του στην πολιτική, έτσι ώστε μετά να επαναφέρει κατά κάποιον τρόπο το ζήτημα της βασιλείας. Άλλοι ανησυχούν γιατί μια πιθανή ενοποίηση μικρών δεξιών κι ακροδεξιών κομμάτων σημαίνει τη δική τους πολιτική περιθωριοποίηση κι άλλοι διότι θεωρούν ότι η εκλογική ενδυνάμωση της ελληνικής Ακροδεξιάς θα επηρεάσει συνολικά το πολιτικό τοπίο, όπως έχει γίνει ήδη στη Γαλλία και, σε ένα βαθμό, στη Γερμανία.
Αυτοί που παρατηρούν ψύχραιμα αυτές τις κινήσεις και δείχνουν, προς τα έξω τουλάχιστον, καμία ανησυχία, είναι όσοι κινούνται στα ηγετικά κλιμάκια της κυβέρνησης, που θεωρούν ότι σε καμία περίπτωση η όποια τυχόν δραστηριοποίηση κάποιου μέλους της οικογένειας ντε Γκρες μπορεί να διαταράξει ουσιαστικά τις πολιτικές ισορροπίες και τους συσχετισμούς στο επίκεντρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
