Τον καιρό της αδυσώπητης επικαιρότητας και της πυκνής ρουτίνας, η μνήμη γίνεται βραχύβια. Καλύπτει τις πληγές με επιδέσμους λήθης, σαν ένας άλλος μηχανισμός που σε κάνει να νομίζεις ότι έτσι αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες, αφού το ένα σάστισμα διαδέχεται το άλλο. Τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών τη ζήσαμε ένα νοσηρό βράδυ του χειμώνα, ένα ατελείωτο ξημέρωμα που στιγμάτισε την πρώτη του Μάρτη, μια ημέρα που η μυρωδιά του καμένου απλώθηκε στην ατμόσφαιρα ασφυκτικά.
Εναν χρόνο μετά το δυστύχημα, οι άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους αναζητούν ακόμα την αλήθεια και φοβούνται πως τα ερωτήματά τους θα μείνουν για πάντα μετέωρα. Τους δώδεκα τελευταίους μήνες πορεύθηκαν μαζί, έβαλαν τα σώματά τους σε κίνηση το ένα δίπλα στο άλλο, φώναξαν για την αλήθεια, επανέλαβαν τα ονόματα των νεκρών τους και διάβασαν τις ιστορίες τους για να μην χαθούν στον χρόνο. Θύμωσαν με την αναλγησία της εξουσίας, απέρριψαν την αλαζονεία της, στάθηκαν απέναντι της κι αυτό είναι σπουδαίο.
Διαβάστε περισσότερα στο ethnos.gr
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
