Οι διευθύνοντες υπάλληλοι συνδέονται με τον εργοδότη τους με σχέση εξαρτημένης εργασίας και υπάγονται στις διατάξεις εργατικής νομοθεσίας, πλην ορισμένων ρυθμίσεων που αφορούν στην αμοιβή για υπερεργασία ή υπερωρία, στην αποζημίωση για απασχόληση κατά τις Κυριακές, αργίες και νύχτα.
Τέλος, κατά τη νομολογία, εξαιρούνται επιπλέον από τις διατάξεις που προβλέπουν την καταβολή της πρόσθετης αποζημίωσης για εκτός έδρας διανυκτέρευση, τη χορήγηση ετήσιας αδείας και την καταβολή επιδόματος αδείας.
Ποιος νοείται ως «διευθύνων υπάλληλος»
Η έννοια του διευθύνοντος υπαλλήλου δεν ορίζεται νομοθετικά, πλην όμως απορρέει από τη σύμβαση της Ουάσιγκτον, που κυρώθηκε με το ν. 2269/2020. Η έννοια του διευθύνοντος υπαλλήλου προσδιορίζεται με βάση τα αντικειμενικά κριτήρια της καλής πίστης και της κοινής πείρας και λογικής. Μερικά από αυτά τα κριτήρια είναι εκείνα της ανάθεσης καθηκόντων γενικότερης διεύθυνσης και της καταβολής ιδιαίτερα αυξημένων αποδοχών.
Επιπλέον, ο διευθύνων υπάλληλος προΐσταται ενός τομέα της επιχείρησης με βαρύνουσα σημασία, ώστε η δραστηριότητά του να επηρεάζει τις κατευθύνσεις της επιχείρησης. Ακόμα, κριτήριο της έννοιας του διευθύνοντος υπαλλήλου είναι η ανάθεση και η άσκηση εργοδοτικών εξουσιών σε σχέση με τους λοιπούς υφιστάμενους υπαλλήλους της επιχείρησης.
Χωρίς προστασία
Με το υπό κατάρτιση σχέδιο νόμου επιχειρείται ο καθορισμός της έννοιας του διευθύνοντος υπαλλήλου με απόφαση του υπουργού Εργασίας, η οποία θα ορίζει τα στοιχεία και κριτήρια από τα οποία θα διαπιστώνεται αν ο εργαζόμενος αποτελεί διευθύνοντα υπάλληλο.
Όσοι θα χαρακτηριστούν ως διευθύνοντες υπάλληλοι δεν θα προστατεύεται ο χρόνος εργασίας τους από τις ισχύουσες διατάξεις για τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, την υπερωριακή αμοιβή, τη χορήγηση ετήσιας αδείας κλπ.
Η ρύθμιση αυτή αποσκοπεί στην παράκαμψη της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου, και συγκεκριμένα της περ. α του άρθρου 2 της Διεθνούς Σύμβασης της Διεθνούς Διασκέψεως της Ουάσιγκτον, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν. 2269/2020, του ενωσιακού δικαίου Οδηγία 93/104 ΕΚ, που εντάχθηκε στην εθνική νομοθεσία με το ΠΔ 88/1998 για τα χρονικά όρια της εργασίας. Και τούτο διότι δεν καταλείπεται καμία απολύτως εξουσιοδότηση προς το Κυβερνητικό Όργανο να καθορίσει τα κριτήρια αυτά και μάλιστα κατά τρόπο περιοριστικό, ενώ επιπλέον, η νομική έννοια του διευθύνοντος υπαλλήλου έχει πλήρως επεξεργαστεί και ερμηνευθεί από τη νομολογία των δικαστηρίων.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν πρόκειται για ρύθμιση οφειλόμενη σε πολυετή αφανή πολιτική πίεση επιχειρηματικών κύκλων, με στόχο να χαρακτηριστούν διάφοροι εργαζόμενοι ως «στελέχη διοίκησης με υπεύθυνα καθήκοντα» στο πλαίσιο της ανοικτής οργάνωσης της επιχείρησης, που ουσιαστικά θα οδηγεί στη μη εφαρμογή της νομοθεσίας για τα όρια του χρόνου εργασίας.
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
