Η Κυβέρνηση ενορχήστρωσε μια «πολυφωνική» επικοινωνιακή στρατηγική γύρω από το εργασιακό νομοσχέδιο που προωθεί για τα εργασιακά. Μια στρατηγική που προβάλλει ως επιδιωκόμενο στόχο τον εκσυγχρονισμό του θεσμικού πλαισίου και την εισαγωγή ψηφιακών μέτρων προστασίας της εργασίας.
Μάλιστα στο πλαίσιο αυτής της επικοινωνιακής στρατηγικής καταλογίζει σε συνδικάτα και στην αντιπολίτευση είτε άγνοια είτε εξυπηρέτηση συντεχνιακών και μικροκομματικών συμφερόντων. Παράλληλα η Κυβέρνηση επικαλείται σε πολλές περιπτώσεις την προσαρμογή στα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Η αλήθεια για το εργασιακό νομοσχέδιο
Η αλήθεια είναι όμως ότι το νομοσχέδιο υποκρύπτει βαθιά οπισθοδρομικές για τα εργασιακά δικαιώματα μεταβολές πίσω από τις κάποιες αναγκαίες αλλά κυρίως διακηρυκτικού χαρακτήρα παρεμβάσεις με βασική το δικαίωμα της αποσύνδεσης για τους τηλε-εργαζόμενους αλλά και κάποια δήθεν «εκσυγχρονιστικά» φτιασιδώματα.
Είναι μια πολύ βολική για την Κυβέρνηση μια δημόσια συζήτηση που περιορίζεται αποκλειστικά στο πεδίο εφαρμογής των προτεινόμενων διατάξεων, χωρίς να συνυπολογίζουμε σε αυτές το τρέχον εργασιακό status quo για τους Έλληνες εργαζόμενους και άνεργους αλλά και το τι βιώνουν σε σχέση με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η κατάσταση των εργαζόμενων στην Ελλάδα σε σχέση με τους Ευρωπαίους ήταν δεινή ήδη πριν την πανδημία.
Η Ελλάδα σύμφωνα με την Eurostat έχει την υψηλότερη ανεργία στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και τον τρίτο μεγαλύτερο πληθυσμό μη ενεργών οικονομικά πολιτών, δηλαδή των ανθρώπων που δεν χαρακτηρίζονται απασχολούμενοι ή άνεργοι. Οι μεγάλοι αποκλεισμένοι είναι προφανώς οι γυναίκες, οι νέοι έως και 24 ετών αλλά και οι άντρες σε ηλικίες άνω των 50.
Αυτή η χρόνια πλέον κατάσταση μεταφράζεται, μεταξύ άλλων έντονων κοινωνικών επιπτώσεων, σε πολύ μεγαλύτερο φόρτο εργασίας για όσους βρίσκονται στην αγορά εργασίας και ειδικά για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα τους οποίους και αφορά το εν λόγω εργασιακό νομοσχέδιο.
Τι δείχνουν τα στοιχεία της Eurostat
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, για την προ covid περίοδο, η Ελλάδα κατατάσσεται στην 5η υψηλότερη θέση στην ΕΕ ως προς τον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας απασχολούμενων πλήρους απασχόλησης με εξαρτημένη εργασία. Αντίστοιχα τα δεδομένα του ΟΟΣΑ για τον ετήσιο αριθμό ωρών εργασίας το 2019 των απασχολούμενων πλήρους απασχόλησης με εξαρτημένη εργασία κατατάσσουν την Ελλάδα 11η ανάμεσα σε 44 χώρες και 3η ανάμεσα στις 21 χώρες της ΕΕ που συμμετέχουν στον ΟΟΣΑ.
Επίσης τα σχετικά στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι το 48% των απασχολούμενων εν γένει ανεξάρτητα από το μέγεθος της επιχείρησης που εργάζονται, δουλεύουν πάντα ή συχνά κάτω από πίεση χρόνου, μια κατάσταση που αποτελεί μακράν τη χειρότερη ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ. Αυτή την πιεστική κατάσταση βιώνει το 43% των απασχολούμενων με τυπική πενταήμερη εργασία και το 51% των απασχολούμενων που δουλεύουν σε μη τυπικά ωράρια (με νόμιμη απογευματινή ή νυχτερινή εργασία, εργασία το Σάββατο ή την Κυριακή ή κυλιόμενα ωράριο). Μάλιστα από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ΕΕ με περισσότερους απασχολούμενους με μη τυπικό ωράριο από απασχολούμενους με τυπικό ωράριο με τεράστια μάλιστα απόκλιση από τις υπόλοιπες χώρες!
Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα, μετά τη μνημονική περίοδο και τις συνέπειές της στα εισοδήματα των Ελλήνων, πάντα βάσει των επίσημων στοιχείων της Eurostat, έχει το χαμηλότερο μοναδιαίο κόστος εργασίας στην ΕΕ, αν εξαιρεθεί η Ιρλανδία η οποία αποτελεί μια sui generis κατάσταση λόγω των εξαιρετικών συνολικών παραγωγικών επιδόσεων της οικονομίας της.
Με λίγα λόγια οι Έλληνες εργάζονται πιο πολύ, με περισσότερη πίεση χρόνου και με πολύ χαμηλότερο κόστος ανά παραγόμενο προϊόν από τον μέσο Ευρωπαίο εργαζόμενο αλλά και τους εργαζόμενους άλλων μεγάλων οικονομιών.
Επιπλέον οι εργαζόμενοι πληρώνουν την υψηλότερη έμμεση φορολογία της Ευρωζώνης, κατατάσσονται 7οι στην Ευρώπη με βάση τις κοινωνικές εισφορές που καταβάλλουν -τη στιγμή που εργοδότες τους κατατάσσονται 20οι- και χάρη στις φορολογικές «μεταρρυθμίσεις» της Κυβέρνησης το 2019 το εισαγωγικό φορολογικό κλιμάκιο για το εισόδημα τους είναι 9%, όταν τα μερίσματα που εισπράττουν οι μέτοχοι των εταιρειών στις οποίες εργάζονται φορολογούνται με μόλις 5%.
Η πραγματικότητα που βιώνουμε
Και εκτός από τα στατιστικά στοιχεία υπάρχει και η πραγματικότητα που βιώνουμε γύρω μας. Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχουν κλάδοι τις αγοράς που λειτουργούν σχεδόν ανεξέλεγκτα ως σύγχρονες «γαλέρες» για τους εργαζόμενούς τους, είτε αυτοί είναι προσοντούχοι είτε είναι εργαζόμενοι χαμηλής εξειδίκευσης.
Προφανώς όμως αυτή η κατάσταση δεν θεωρείται αρκετά πιεστική για την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Έτσι αποφάσισε ότι πρέπει να καθιερώσει τον θεσμό της ατομικής διευθέτησης της εργασίας εκτός συλλογικής σύμβασης, που υποτίθεται ότι θα αποτελεί πρωτοβουλία του εργαζόμενου αλλά στην πράξη, όπως αντιλαμβάνονται -αλλά δεν παραδέχονται- όλοι, αποτελεί εργαλείο στα χέρια κάποιων ασύδοτων εργοδοτών και μια μεθόδευση που στην πράξη καταργεί το 8ωρο.
Παράλληλα το νομοσχέδιο προβλέπει περαιτέρω την αύξηση των υπερωριών σε 150 ώρες το χρόνο από 96 ώρες το έτος στη βιομηχανία και 120 ώρες το έτος στις υπόλοιπες επιχειρήσεις. Αυτό προφανώς σημαίνει μεγαλύτερη αύξηση του χρόνου εργασίας των μισθωτών αλλά και περιορισμό της πιθανότητας να προσληφθεί νέο προσωπικό για να καλυφθούν οι πρόσθετες δαπάνες.
Στην ίδια λογική μια σειρά από κλάδοι προστίθενται στις εξαιρέσεις από την αργία της Κυριακής. Σύμφωνα με την Κυβέρνηση αυτό το μέτρο θα δώσει ώθηση στην απασχόληση. Ωστόσο δεδομένης της προαναφερθείσας κατάστασης στην αγορά εργασίας καθίσταται σαφές ότι μάλλον χιλιάδες ήδη εργαζόμενοι θα υποχρεωθούν σε πρόσθετη και πιθανότατα απλήρωτη εργασία.
Τι γίνεται με τις απολύσεις
Παράλληλα οι γνώστες του εργασιακού δικαίου επιμένουν ότι διευκολύνεται η απελευθέρωση των απολύσεων, αφού περιορίζονται δραστικά οι λόγοι της επαναπρόσληψης εργαζομένων που κέρδισαν δικαστικές αποφάσεις και με θεσπίζεται αντ’ αυτής πρόσθετη αποζημίωση που επιδικάζεται από το δικαστήριο.
Η Επιθεώρηση Εργασίας μετατρέπεται σε Ανεξάρτητη Αρχή. Θεωρητικός στόχος είναι η αύξηση της ανεξαρτησίας της από την πολιτική επιρροή. Πραγματικός και ανομολόγητος στόχος να απεκδυθεί η Κυβέρνηση των υποχρεώσεών της για προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζόμενων από μια εργοδοσία που μπορεί να γίνεται αχαλίνωτη. Υπερβολικός όρος το αχαλίνωτη; Θα ήταν αν δεν χρειάζονταν η πρόβλεψη ειδικών διατάξεων για την απαγόρευση της βίας και της σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας.
Μα η Κυβέρνηση προωθεί την «Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας» λένε οι τέττιγες της κυβερνητικής προπαγάνδας. Βεβαίως, αλλά όχι με την ίδια θέρμη και ζέση με την οποία τρέχει για παράδειγμα για το ψηφιακό πιστοποιητικό Covid-19. Η κάρτα εργασίας θα εφαρμοστεί πιλοτικά, ενώ η πλήρης εφαρμογή σε όλους τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα παραπέμπεται στο τέλος του 2022 σύμφωνα με την Κυβέρνηση, στις ελληνικές καλένδες λένε οι πιο καχύποπτοι.
Συνεπώς οι αντεργατικές πολιτικές της Κυβέρνησης και η συγκυρία που επιλέγει να τις προωθήσει προφανώς δεν επιδιώκουν την ενίσχυση της απασχόλησης, όπως λέγεται, αλλά υπηρετούν το δόγμα «φορτώστε το υποζύγιο… αντέχει».
Ακολούθησε την Ημερησία στο Google News!
